22250

Gisteravond kwam de vraag of ik zin had mee te lopen met onze jongste kleinzoon en zijn moeder. Tijdens de Airborne Freedom Run welteverstaan. Die is op 15 september en de afstand waar zij voor willen gaan is de 5 kilometer. Natuurlijk zei ik ja en heb me vanochtend meteen ingeschreven.

Dit is het parcours:

Alsof ze nooit waren weggeweest liepen de twee schilders vanochtend weer door onze hal met kwasten en verfblikken. Geen radio viel me gister ook al op, maar de ene na de andere (voetbal)podcast werd afgespeeld. Regelmatig onderbroken door een inkomend gesprek van een collega die om iets verlegen zat.

Inge vertrok eerder dan normaal richting Amersfoort voor een overleg. Blij dat ze even wat tijd voor haarzelf (in de auto) had. Zelf besloot ik met een boek buiten te gaan zitten. Het had geen zin om aan een of andere klus te beginnen omdat de schilders regelmatig een vraag hadden hoe we iets opgelost wilden hebben wanneer de werkelijkheid afweek van de geplande activiteiten.

Ik had me nog niet eens goed en wel geïnstalleerd toen er een melding op mijn iphone verscheen. Deze ochtend had ik de Apple dagboek app geactiveerd om gedurende dag wat observaties te kunnen vastleggen zodat ik die later eventueel kon gebruiken voor mijn blog, of op bluesky waar ik weer eens een nieuwe poging waag om wat social media vaardiger te worden. Wat blijkt? Die dagboek app heeft alleen een instelling om slechts eenmaal per dag een melding te versturen om wat aantekeningen te maken. Daarvoor is mijn geheugen niet meer goed genoeg. Dus heb ik een afspraak in de kalender gezet op het hele uur. En die zet ik dan telkens een uur (of meerdere uren) verder.

Na wat notities te hebben gemaakt pakte ik Lila weer op met de bedoeling het boek vandaag nog uit te lezen. Nog zo’n honderdvijftig bladzijdes te gaan. Als ik niet al te veel gestoord wordt moet dat lukken.

Rond half vier pakten de schilders hun spullen bij elkaar en vertrokken om morgen voor een laatste keer terug te komen. Voor mij het sein om met het avondeten te beginnen nadat ik eerst met de stofzuiger door de hal en Inge’s werkkamer was gegaan. De katten die eindelijk tevoorschijn durfden te komen zochten onmiddellijk hun schuilplaats nog even op.

In de avonduren Lila inderdaad uitgelezen. Laatste alinea:

Good is a noun. That was it […] Of course, the ultimate Quality isn’t a noun or an adjective or anything else definable, but if you had to reduce the whole Metaphysics of Quality to a single sentence, that would be it.

Het volgende boek dat nu klaarligt is Autumn van Ali Smith. Dit naar aanleiding van de Boeken FM podcast waar ik deze vakantie mee begonnen ben. In de eerste aflevering (16 februari 2018) wordt dit boek besproken.

In de pilot van Boeken FM bespreken Ellen Deckwitz, Joost de Vries en Peter Buurman ‘Autumn’ van Ali Smith. Ze vertellen over Ali Smiths fascinatie voor tijd, bekijken de gelijkenissen van ‘Winter’ met Jonathan Safran Foers ‘Extremely Loud and Incredibly Close’, en praten over het belang van verzonnen verhalen.