Eerste Paasdag is hier een dag zoals alle andere (zon)dagen. Het grootste deel van de dag waren we bezig in de tuin. Er was regen voorspeld maar die viel niet. Pas tegen de avond begon het lichtjes te miezeren voordat het rond negen uur met bakken uit de lucht viel.
Tijdens het schoonmaken van de vijver met de koi karpers en andere vissen zag ik bij toeval een salamander in het schepnet. Bijna had ik ‘m in de kruiwagen gegooid. Nadat ik een filmpje had gemaakt verplaatste ik ‘m naar de ondiepe moerasvijver. Volgens mij is dat een beter leefgebied voor zo’n beestje.
Tussen de bedrijven door las ik een long-read van Doc Burford op Medium. Het gaat over leiderschap en de impact op bedrijven van topmanagers die denken dat zij de juiste leiders zijn om continu meer omzet en winst te genereren, terwijl in de praktijk het omgekeerde het geval is. Voornamelijk omdat zij een compleet verkeerd beeld van leiderschap hebben en bovendien een zeer beperkt, ‘data-driven’ economisch beleid hanteren, wat door de blogger getypeerd wordt als ‘The McNamara Fallacy’.
Robert McNamara was was minister van Defensie van 1961 tot 1968 onder de Democratische presidenten John F. Kennedy en Lyndon B. Johnson.
Robert McNamara – Wikipedia
Na Kennedy’s dood behoorde McNamara tot de leden van de regering-Johnson, Johnson vond dat betrokkenheid bij het Vietnamconflict nodig was om te voorkomen dat Zuidoost-Azië in de communistische invloedssfeer zou komen. Met mathematische precisie – McNamara was bezeten van cijfers en statistieken – hield hij jarenlang vol dat de VS in Vietnam aan de winnende hand was. De weerstand tegen de Vietnamoorlog nam in de VS toe en dat kon McNamara met zijn cijfers niet tegenhouden. Voor veel Amerikanen was en bleef McNamara het symbool van een mislukte en onnodige oorlog.
In zijn blogpost geeft Doc Burford verscheidene voorbeelden van hoe deze obsessie om alles met data te verklaren kan leiden tot blinde vlekken en het missen van het grotere geheel:
But when the McNamara discipline is applied too literally, the first step is to measure whatever can be easily measured. The second step is to disregard that which can’t easily be measured or given a quantitative value. The third step is to presume that what can’t be measured easily really isn’t important. The fo[u]rth step is to say that what can’t be easily measured really doesn’t exist. This is suicide.
the biggest threat facing your team, whether you’re a game developer or a tech founder or a CEO, is not what you think – Doc Burford
If you want to lose the Vietnam war, the first thing you do is discard what cannot be easily measured.
De blogpost geeft de ‘big shots’ die het wel eens gaan fixen en een bedrijf tot grote hoogten gaan stuwen flink van repliek en de toon wordt meteen al in de eerste alinea’s gezet:
One of these titans of industry, a guy by the name of Jim McNerney, came into power at a certain business around the year 2005, where he operated on the principle that companies “overvalued experience and undervalued leadership.”
the biggest threat facing your team, whether you’re a game developer or a tech founder or a CEO, is not what you think – Doc Burford
The idea is absurd from the outset. No person of even remote intelligence would say “yes, let’s get rid of people who know what they’re doing to hire people who don’t know what they’re doing but have a lot of authority.” We’ve all worked for idiots before, we know what that’s like. What good is someone who doesn’t know anything?
Voor wie het niet weet, Jim McNerney stond aan het hoofd van Boeing van 2005 tot 2015, en volgens Doc Burford is hij wegens het wegsaneren van vele capable medewerkers in alle lagen van de organisatie ‘responsible for more deaths than the Oklahoma City Bombing’ en zou hij de rest van zijn dagen in de gevangenis moeten doorbrengen.
Op een geheel ander vlak las ik later op de dag iets soortgelijks bij Floor Rusman in NRC over dat te makkelijk wegzetten (of niet serieus nemen) van al die anonieme radertjes die verantwoordelijk zijn voor het aan de gang houden van de economie en samenleving. In haar column over het nieuwe boek van Rutger Bregman schrijft zij het volgende:
Dit keer roept hij op tot meer ‘morele ambitie’, oftewel, in mijn woorden, de inzet om het goede te doen voor de samenleving, zowel in je werk als in je vrije tijd. […]
Rutger Bregman vergeet het belang van mensen die een radertje willen zijn in het systeem – Floor Rusman, NRC
Morele ambitie wordt erin voorgesteld als een heroïsche onderneming, in de categorie ‘een medicijn bedenken tegen polio’ of ‘malaria bestrijden’. […]
Voor iemand met morele ambitie ligt het blijkbaar niet voor de hand om een radertje te willen zijn in het systeem. Dit raakt aan twee maatschappelijke problemen. Het eerste is het verlies van ‘bijdragen aan de publieke zaak’ als een vanzelfsprekend ideaal. […]
Daarmee verbonden is het tweede probleem: het opgeblazen belang van persoonlijk succes. Iedereen heeft zijn eigen Olympus te beklimmen: wat je voor anderen doet, of de offers die je brengt, past niet op je LinkedIn-pagina. Mensen hebben last van ‘main character energy’, een term die in 2020 opkwam en zoiets betekent als ‘de hoofdpersoon zijn in je eigen verhaal’. Een carrière is voor deze hoofdpersoon een epische reis met zichzelf als held. […]
De komende jaren zijn er tienduizenden vacatures te vullen in de publieke sector. Dit zijn banen waarin je weliswaar belangrijk bent, maar zelden applaus krijgt voor je unieke prestaties. We hebben minder mensen nodig met main character energy, en meer mannen zonder eigenschappen. Wie echt morele ambitie heeft, solliciteert bij de Belastingdienst.
Persoonlijk denk ik dat het jezelf wegcijferen als onderdeel van het grotere geheel net zo heroïsch kan zijn. Zonder deze radertjes geen beweging, en geen beweging betekent stilstand.