Over enkele weken komt de schilder om de woonkamer van een nieuwe laagje verf te voorzien. Niet lang daarna wordt het nieuwe tv-meubel dat we besteld hebben geïnstalleerd. Deze ochtend heb ik daarom wat tijd gestoken in het voorbereiden (lees: alvast wat plaats gemaakt door spullen tijdelijk ergens anders neer te zetten) van een en ander. De komende weken ben ik erg druk met mijn werk inclusief weer een paar dagen naar Roemenië en in april twee weken naar de VS dus beter om er nu wat aandacht aan te besteden.
Rond het middaguur schoot me te binnen dat de boekenweek van start is gegaan. Een kort bezoekje aan de boekwinkel in Bemmel resulteerde in twee papieren tassen vol boeken:
- Leef meer als een luiaard – Tim Collins (niet voor mezelf, maar een cadeautje)
- Babi Jar – Anatoli Koeznetsov
- Duitse daders – Frits Boterman
- De kolonie mept terug – Adriaan van Dis
- Liefdesbrieven – Multatuli
- Dienstreizen van een thuisblijver – Maarten ’t Hart
- Gezinsverpakking – De Chabotten (2x boekenweekgeschenk)
Later nog even verder gegaan met opruimen en toen begonnen met het maken van het avondeten want onze dochter zou tijdig aanschuiven omdat we samen naar Nijmegen zouden gaan. Ze had kaartjes gekocht voor Boni – de musical.
Deze musical vertelt het mytische levensverhaal van Boni en zijn strijd tegen de slavernij in de Surinaamse binnenlanden. Boni is één van de meest tot de verbeelding sprekende verzetshelden. Hij wordt de leider in een lang en verbitterd gevecht tegen het Nederlandse regime. In deze moderne musical met nieuwe composities wervelt een grote groep dansers, zangers en acteurs ons terug naar de 18e eeuw, met zang, spoken word, rap, en soul. Boni – de musical over een wonde in de tijd, verraad, verzet, liefde, en broederschap. Die ons ook kracht en trots schenkt.
[ bron: website Boni – de musical]
We kozen ervoor om de trein te nemen vanaf station Elst. Er stond een night run gepland op dezelfde avond in Nijmegen dus waarschijnlijk zou er weinig gelegenheid meer zijn om de auto dichtbij de Stadsschouwburg te parkeren. Ook de trein was goed gevuld met hardlopers die het openbaar verkozen hadden boven de auto. Het was trouwens nog even zoeken naar mijn OV chipkaart. Ik bleek het ding voor de laatste keer gebruikt te hebben in augustus 2019 en de geldigheidsdatum is in augustus dit jaar. Niet vergeten te verlengen. Het viel trouwens niet mee om de kaart aan mijn OV account te koppelen. De website haperde regelmatig zodat ik weer overnieuw kon beginnen om vooraf saldo op de kaart te zetten.
En natuurlijk had ik mijn pasje niet meteen bij de hand om uit te checken bij het verlaten van het perron. Het klinkt gek, maar ik heb de afgelopen twee jaar meer ervaring opgedaan met het reizen via een vliegveld dan op een station. Daarna was het een paar minuutjes lopen naar de schouwburg waar we ruimschoots op tijd waren en nog iets konden drinken voordat de musical begon. We hadden plaatsen op het balkon dat niet geheel uitverkocht was. De zaal beneden leek wel gaandeweg vol te stromen. Gelukkig maar want ik vind het altijd sneu voor artiesten dat ze tijdens hun uitvoering overal lege stoeltjes zien.
De voorstelling was erg vermakelijk. Goeie muziek en choreografie, en de de spelers leken allemaal goed gemotiveerd om er een mooie show van te maken. Alleen vonden we het verhaal niet helemaal uit de verf komen. Voor mij was het niet helemaal duidelijk hoeveel voorkennis verwacht werd van het publiek (waar de meerderheid wel in meer of mindere mate Surinaamse roots had) over de geschiedenis van Boni. Ik had er wat over gelezen op de website van de musical, en dat hielp wel enigszins. Maar verder was het genieten van het enthousiasme waarmee de voorstelling gebracht werd. De tijd vloog voorbij. Wat betekende dat we niet goed opgelet hadden en daardoor net te laat kwamen voor de trein die zou stoppen in Elst. Er zat niets anders op dan de bus te nemen. Ook een belevenis die ik me alleen kon herinneren uit een ver verleden. Zo maak je nog wat mee op een dag.
Omdat er geen foto’s genomen mochten worden tijdens de voorstelling hieronder alleen nog een paar foto’s tijdens de toegift toen iedereen plots lak had aan deze gebodsregeling.
