Carnaval! In Helmond nota bene. Hoe lang is het geleden dat ik daar carnaval gevierd heb? Zo’n dertig jaar als ik het goed heb. En volgens mij ook de laatste keer dat ik gegaan ben.
Vandaag ben ik er op uitnodiging van het verzorgingshuis waar mijn moeder tegenwoordig verblijft. Een week voordat het ‘echte’ carnaval losbarst wordt er een zogenaamde boerenbruiloft georganiseerd en om het personeel te ontlasten is er gevraagd of er familieleden aanwezig kunnen zijn. Mijn jongere broer zit in Rotterdam voor het filmfestival aldaar dus ben ik gegaan samen met onze dochter.
We arriveerden op het moment dat de meeste bewoners al beneden waren en mijn moeder net in haar rolstoel de lift uit werd gereden. Ze was blij verrast ons te zien. Ik nam de rolstoel over van een vrijwilligster en zocht een plek in de gemeenschappelijke ruimt waar het feest plaats zou vinden. Niet veel later kwamen de raad van elf en de dansmarietjes binnen gemarcheerd en knalde de carnavalsmuziek uit de luidsprekers. Mijn moeder had het prima naar de zin. Elk nummer dat voorbij kwam prevelde ze zacht voor zich uit en soms deed ze een poging haar handen op te tillen om iets te doen wat leek op applaus of het meezwaaien op de maat van de muziek. Prachtig om te zien.
Zelfs toen ik voorstelde om aan te sluiten bij de rolstoelpolonaise die op een gegevent moment was ingezet knikte ze instemmend. Terwijl ze in het verleden toch altijd niets moest hebben van carnaval. Veel te veel herrie en dronken mensen. Daar bleef ze liever ver van weg. Nu genoot ze met volle teugen.
Na twee uur was het welletjes. Je kon zien dat de vermoeidheid toesloeg. Terwijl het feest nog even doorging namen wij de lift naar de eerste verdieping en kletsten wat na voordat we ons weer richting Arnhem begaven. Het was mooi geweest. Voorlopig kan ik er weer dertig jaar tegenaan.