Zelfdenker. Dat was het eerste woord dat ik deze ochtend hoorde op de radio in de auto op weg naar de stortplaats. Het bleek de titel te zijn van een boek over Karel van het Reve geschreven door Willem Melching. Maar dan met ‘de’ ervoor. Een mooi woord, zelfdenker. De rit naar de stortplaats neemt slechts enkele minuten in beslag. Veel pikte ik dus niet op van het interview met Melching over zijn boek. Wel net genoeg om eenmaal weer thuis de titel op het lijstje van nog aan te schaffen boeken te zetten. En verder bleef dat woord zelfdenker de hele dag ergens op de achtergrond aanwezig. Ik denk, dus ik besta. Denk je niet altijd zelf? Wat voegt ‘zelf’ toe aan ‘denker’? Denken we pas zelf als we oorspronkelijke denkbeelden hebben die we in gedachten verder uitwerken tot iets unieks. Iets (nog) niet eerder gedacht (door anderen)? Een zelfstandig doordenken in plaats van het (onbewust) overnemen van andermans denkwerk? Ik vond het moeilijk en kwam er al zelfdenkend niet uit.