Laatste werkdag op kantoor in 2022. Vanaf morgen twee weken lang kerstvakantie. Dinsdag 3 januari weer aan het werk.
Het is min of meer verplicht (hoewel ik het vooraf zo gepland had) dat ik nu twee weken vrij neem, want het schijnt wettelijk(?) vastgelegd te zijn dat je gedurende het jaar minstens 1 keer zo’n aaneengesloten periode als vakantie opneemt. Dat wist ik niet, en het was er dit jaar ook nog niet van gekomen. Personeelszaken liet het me een tijdje geleden vriendelijk toch dringend weten dat ik hard op weg was de regels te overtreden indien ik dit jaar niet alsnog aan mijn vakantiedagensaldo zou werken. Bij deze.
Eigenlijk had ik ook vandaag al vrij willen zijn, maar ik had een uitnodiging voor een lunch gekregen. Dit jaar was ik onderdeel van het sustainability team en als beloning voor onze inzet was er een lunch op locatie geregeld. Al enkele keren was er een poging gedaan om deze lunch eerder te organiseren, maar telkens kregen we de groep niet compleet. Nu was het de laatste optie voordat de meesten van ons langzaam vakantie gingen opnemen, dus besloot ik geen spelbreker te zijn.
We gingen naar het SmaakPark. Een voormalig gymnastieklokaal op wat voorheen een militaire kazerne was in Ede. Het gebouw is van binnen compleet omgetoverd tot een plek waar je niet alleen kan eten, maar ook kookcursussen en afdelingsuitjes kunt (laten) organiseren. En alles is ook nog eens duurzaam.
We hebben er heerlijk gegeten en kregen bovendien als presentje een Bambook pocket notitieboek.
Terug op kantoor heb ik nog wat mails weggewerkt en niet lang daarna mijn spullen ingepakt om naar huis te gaan. Het was goed geweest.
Eenmaal thuis sloeg de vermoeidheid onmiddellijk toe. Alsof mijn lijf wist dat het nu echt vakantie was. De rest van de avond heb ik niet veel meer gedaan dan door mijn mastodon-tijdlijn gescrolled en gelezen in The semantics of murder van Aifric Campbell. Dat boek had ik ergens in 2010 voor de eerste keer gelezen en twee weken geleden meegenomen naar Cluj om in het vliegtuig nog eens te lezen.