In de krant las ik deze ochtend over de giftige groene knolamaniet:
[het] is de meest gevreesde paddenstoel ter wereld door het hoge aantal in de medische literatuur beschreven vergiftigingen. Voor Nederland is het een van de giftigste paddenstoelen. Death cap, hoed des doods, heet hij in het Engels, vooral dodelijk doordat het menselijk lichaam pas laat door heeft dat het, naast een aardig smakend hapje, ook een gifbom is.
[Trouw]
En natuurlijk kwam ik enkele groene zwammen tegen tijdens mijn tuinactiviteiten later vandaag. Of het de groene knolamaniet is durf ik niet te zeggen. Getuige de foto in de krant is die uitgerust met zo’n typisch paddestoelhoedje terwijl het exemplaar dat ik in de tuin tegenkwam bolvormig is en dan overgaat in de steel. Maar ik was gewaarschuwd. Hoewel, zolang je de paddenstoel (of zwam) niet opeet is er weinig reden tot paniek.
De grootste tuinklus (het afgraafproject) is bijna gedaan. Morgen het laatste stukje. Plus wat andere zaken zoals het verwijderen van herfstbladeren uit de dakgoot en de vijver(s) schoonmaken. Dan zit de vakantie er weer op. Bij het invallen van de duisternis zag ik een mooi laagje mist opkomen in het weiland van de buren. De pony was nog net zichtbaar.
’s Avonds had ik het plan verder te gaan met studeren daar waar ik ’s ochtends gestopt was. Het bleef bij een plan dat ik niet ten uitvoer bracht. In plaats daarvan zocht en vond ik op youtube een volledige filmversie van Anna Karenina. De film stamt uit 1997 en is met Sophie Marceau in de hoofdrol. Je moet wel de Duitse taal beheersen, want de film is in het Duits nagesynchroniseerd, maar ook voorzien van Duitstalige ondertitels.
Ik heb de film niet geheel tot het eind uitgekeken omdat ik in het boek nog zo’n tweehonderd (van de negenhonderdenzeventig) pagina’s te gaan heb, maar tot dusver vind ik het een aangename verfilming. Het volgt de belangrijkste grote lijnen van het boek redelijk trouw zonder dat het door de vele verwikkelingen als te geforceerd overkomt. Een hele verademing vergeleken met de verfilming van The Goldfinch die ik eerder deze week zag.