Gisteren bracht ik een bezoekje aan de boekhandel en kwam thuis met een nieuw boek plus het boekenweekgeschenk plus het boekenweekessay. Vandaag las ik het essay geschreven door Roxane van Iperen, De genocidefax met als ondertitel ‘Wat doe jij als het erop aankomt?’. Een gedeelte uit de flaptekst:
Het vergt een haast bovenmenselijke moed om je in eigen kring uit te spreken tegen onrecht. Bijna niemand doet het, omdat loyaliteit en de drang naar verbondenheid vaak sterker blijken. In De genocidefax vertelt Roxane van Iperen op adembenemende wijze het relaas van een man die machteloos moet toezien hoe een van de wreedste conflicten van de twintigste eeuw zich voor zijn ogen ontvouwt. Daarbij houdt ze niet alleen zichzelf een spiegel voor, maar ook de lezer.
Ik had nog nooit eerder over deze episode in de strijd tussen de Hutu’s en Tutsi’s in Rwanda gelezen en was vooral ontdaan over hoeveel onmenselijk leed voorkomen had kunnen worden. Dit ongekend wrede bloedbad was niet een spontane eruptie van geweld maar was een voorspelbare uitkomst van gerichte acties om een complete bevolkingsgroep uit te roeien. Er was echter niemand die ingreep terwijl er voldoende mogelijkheden waren om deze op handen zijnde genocide in de kiem te smoren. Verbijsterend en ontluisterend om te lezen.
