Een nieuw werkjaar:
Na de laatste dag van de kerstvakantie was het vandaag de eerste werkdag van het nieuwe jaar. Voor de verandering geen gezamenlijk nieuwjaarsontbijt (zelfs niet virtueel) en niet voor de verandering vanuit huis in mijn inmiddels vertrouwde studeerkamer die ik tijdens de afgelopen vrije dagen opnieuw heb ingericht om beter de balans tussen werk en privé in deze ruimte te kunnen bewaren. Ik had nogal de neiging om continu online te blijven voor het werk wat soms ten koste ging van de niet werkgerelateerde zaken die ik ook wil/moet doen. Eens kijiken of me dat nu beter gaat lukken.
Het was in iedere geval een lange dag en het kostte me wat moeite om er weer helemaal in te komen. De ‘great reset’ gedurende de vakantieperiode had z’n werk goed gedaan. Op ’t eind van de werkdag nam ik uitgebreid de tijd om het avondeten te bereiden. Sinds we een abonnement hebben genomen op Hello Fresh heb ik de ‘smaak van het koken’ te pakken gekregen. Ik ben er niet goed in, maar met de simpele en duidelijk omschreven recepten lukt het zelfs mij om een fatsoenlijke maaltijd te serveren. De tijd die ik normaal kwijt ben aan woon-werkverkeer sta ik nu in de keuken. En Inge zag dat het goed was.
—
Lezen — Fictie:
The handmaid’s tale, Margaret Atwood (blz. 303–326): Offred heeft een ontmoeting met de vrouw des huizes die ongeduldig begint te worden.
‘Nothing yet?’
blz. 313-314
I know what she’s talking about. There are not that many subjects that could be spoken about, between us; there’s not much common ground, except this one mysterious and chancy thing.
‘No,’ I say. ‘Nothing.’
‘Too bad,’ she says. It’s hard to imagine her with a baby. But the Marthas would take care of it mostly.
She’d like me pregnant though, over and done with and out of the way, no more humiliating sweaty tangles, no more flesh triangles under her starry canopy of silver flowers. Peace and quiet. I can’t imagine she’d want such good luck, for me, for any other reason.
‘Your time’s running out,’ she says. Not a question, a matter of fact.