[RT] @profcarroll: TikTok Teens Claim They Tanked Trump Rally => TikTok Teens and K-Pop Stans Say They Sank Trump Rally – new york times
Er zouden heel veel supporters van Trump naar zijn eerste campagnebijeenkomst komen. Dat was althans de verwachting. Het bleek anders uit te pakken. Veel stoelen bleven leeg in het stadion waarin plaats was voor 20.000 personen en ook buiten, waar men voor de zekerheid een zogenaamde ‘overflow area’ had ingericht kwam slechts een handjevol mensen opdagen. Terwijl de campagneleider toch verschillende keren had gezegd dat rond de 1 miljoen belangstellenden gepoogd hadden een (gratis) toegangsbewijs te verkrijgen. Was men op het laatste moment toch bang geworden voor de omhoogschietende coronabesmettingen in Tulsa? Volgens een bericht in de New York Times was er iets anders aan de hand. Fans van K-pop bleken na een oproep op Tik Tok massaal kaartjes te hebben geclaimd met het plan om die niet te gebruiken. Plan gelukt. Maar of het waar is?
—
[RT] @NRC_Boeken: Eenzaamheid heeft twee gezichten: dat van de kluizenaar en dat van de gevangene. Twee Britse historici bijten zich vast in de geschiedenis van alleen-zijn. Zo leer je dat Queen Victoria na de dood van Prins Albert nog jaren in zijn nachtgoed sliep. => Dit zijn de twee gezichten van eenzaamheid – nrc
Twee boeken van twee historici over eenzaamheid. Heeft eenzaamheid dan een geschiedenis? Jazeker, en die is niet eens zo oud als we de historici mogen geloven: “Zo begon het gevoel van eenzaamheid zoals wij dat nu kennen volgens Bound Alberti en Vincent pas rond 1800. Bound Alberti beschrijft het als een romantische reactie op de modernisering en de Industriële Revolutie waarbij veel traditionele verbanden verdwenen. Een andere factor is secularisatie. Zolang nog niet aan het bestaan van God werd getwijfeld was je immers nooit helemaal alleen.”
Wat de recensent in beide boeken mist is (naast samenhang) een link naar de literatuur. Daar vindt je pas echte eenzaamheid: “De wereldliteratuur is een fantastische staalkaart van het leed dat eenzaamheid heet: van de ijzingwekkende beklemming bij Josef K. in Kafka’s Het proces tot de radeloze verlatenheid van Shakespeares King Lear; van de verbeten kankeraar in Dostojevski’s Herinneringen uit het ondergrondse en zijn vertwijfelde moordenaar Raskolnikov in Misdaad en straf tot de lyrisch verwoorde afzondering van de Amerikaanse dichteres Emily Dickinson; en van Gontsjarovs lamlendige Oblomov tot Baudelaires gedicht La solitude en Coleridges wanhopige Ancient Mariner, voortdrijvend op een onmetelijke oceaan.”
—
[RT] @NRC_Boeken: Nog geen veertig is Claudia Durastanti en het succes lacht haar toe. Alles op orde denk je, maar nee: Durastanti lijdt aan het bedriegerssyndroom. ‘De vreemdelinge’ (●●●●●) is het verslag van een existentiële crisis. => Het bedriegerssyndroom van een succesvolle schrijfster – nrc
Ik klikte op de link met andere verwachtingen maar raakte gaandeweg wel degelijk gefascineerd door het verhaal van Claudia Durastanti en haar dove ouders die het verdommen om gebarentaal te gebruiken. “Uit werveling en chaos boetseert Claudia Durastanti het verslag van een existentiële crisis. Het voelt als verraad dat ze haar carrière en haar leven baseert op taal, terwijl woorden voor haar ouders ‘verspilling van tijd en betekenis’ zijn. Ze is het koekoeksjong, het kind dat anders is. Ze werd de erudiete, artistieke taalgebruiker die de vrijheid veroverde om dit boek te schrijven.”
—
[3:00 PM] “De aardbeving van Lissabon was belangrijk omdat die eraan bijdroeg dat de mensen de wereld in een ander licht gingen zien. Ze veroorzaakte in de algemeen aanvaarde visies scheuren die op den duur dwongen de kijk op de dingen te veranderen.” => @hansschnitzler: “Covid-19 blijkt slecht nieuws te zijn voor de menselijke ijdelheid.” Over de “geestbeving” die corona heet en de mogelijkheid van een nieuwe, gedeelde ervaringshorizon. Krachtig “probeersel” van Philipp Blom => Een filosofische aardbeving. Het begin van een nieuw hoofdstuk – de groene amsterdammer
Natuurlijk werd ik in eerste instantie aangetrokken door de naam van de auteur van het essay in De Groene, Philipp Blom. Want laat dat nu net degene zijn die het handboek geschreven heeft dat ik in de Oriëntatiecursus Cultuurwetenschappen zo ijverig zit te bestuderen. Dus ik was benieuwd naar wat hij te schrijven had over de aardbeving van Lissabon en in hoeverre er overeenkomsten zijn met de huidige coronacrisis: “Beide crises hebben dezelfde oorzaak – de mens – en beide ontwerpen eenzelfde uitweg, namelijk de systematische reductie van de destructieve en roofzuchtige impact van de mensheid op de planeet. Alleen als samenlevingen leren zich aan te passen aan het virus, en niet méér middelen inzetten dan ze duurzaam kunnen verbruiken, kan er een constructief antwoord op deze ramp worden gevonden. Maar dat vraagt om een verandering van denkgewoonten die veel ouder zijn dan de Verlichting.”
—
[3:02 PM] “Want als je blijft kijken, komt vanzelf de vraag op: moet ik nou geschokt zijn, of genieten? Die vraag is pervers, maar hij komt wel en dan weet ik niet zo zeker of het doel van de afbeelding/film is bereikt.” => @wietekevanzeil: Hoe veel lijden moet tentoongesteld worden om empathie op te roepen? In Oog voor Detail: uitvergrote pijn in de barok #CaravaggioBernini => Lijdensporno op de gevel van het Rijks: er gaat een vinger ín een wond en dat roept weerzin en pijn op – volkskrant
Ik bleef hangen bij de aanblik van de wond die door twee handen opengetrokken werd. Omdat de foto niet vierkant is en in mijn twitterfeed voorbijkwam zag ik in eerste instantie alleen de wond. Niet de hand met daarin ook een wond die als aanwijzing had kunnen dienen dat het hier een schilderij met Jezus in de hoofdrol betrof. Nu zag ik dus alleen die wond en moest terugdenken aan mijn LBO van vorig jaar waar ik ook met een wond (je of drie) uit het ziekenhuis kwam. Toen ik uitgemijmerd was las ik de bijbehorende tweet en klikte door naar het artikel waar duiding werd gegeven over het schilderij van Giovanni Antionio Galli: “Het beeldtype is een soort lijdensporno, bedoeld om mensen ervan te doordringen hoe belangrijk het lijden van Christus is en zich te verplaatsen in de pijn, zoals Hij dat doet in jouw leed. In Spanje, Duitsland en Italië zagen kunstenaars dit lange tijd als beste optie om de lijdensverbondenheid zichtbaar te maken; het is de kern van de barok.” Vervolgens trekt Van Zeil een lijn naar de tegenwoordige tijd en de murder porn zoals videos waarin bijvoorbeeld George Floyd de dood vindt genoemd worden. En waarnaar ze niet kan kijken, want “Het roept inderdaad empathie op, maar er wordt ook een harde grens doorbroken van lichamelijke integriteit […]”.
—
[3:04 PM] Concerning indeed… => “But please don’t lose sight how this can cut both ways.” => @jason_kint: There are many people celebrating this. Even lawmakers. I get it. But please don’t lose sight how this can cut both ways. And as @mariaressa taught me years ago, journalists and newsrooms unfortunately don’t coordinate together to leverage social to spread facts and information. => @ceciliakang: !!! “K-pop Twitter and Alt TikTok have a good alliance where they spread information amongst each other very quickly. They all know the algorithms and how they can boost videos to get where they want.”
We begonnen met Tik Tok en we eindigen met Tik Tok, en dan met name de vraag of we het wel zo leuk moeten vinden dat het een stel TikTokkers gelukt is om de campagnebijeenkomst van Trump te saboteren. Ja, toegegeven, natuurlijk vond ik het eerst kostelijk. Maar toen kwam de twijfel. Is het wel zo positief dat dit kan? Wat nu als ze (of een vergelijkbare groep die ook tot zoiets in staat is) een ander doelwit op het oog hebben dat mij veel meer na aan het hart is? Wat dan? Zal ik het dan ook zo leuk vinden? Uiteindelijk wordt hier een kwetsbaarheid aan het licht gebracht die iedereen met wat voorbereiding kan misbruiken.