Achter in de tuin hebben we een kippenren staan. Die is momenteel leeg omdat de kippen een tijd geleden vermoord zijn door waarschijnlijk een fret of soortgelijk dier. De ren was niet voldoende dichtgemaakt met gaas om dat moordend beest buiten te houden. Inmiddels zijn we al een stuk opgeschoten met het hermetisch dichtgrendelen van het kippenverblijf maar we zijn nog niet helemaal klaar. Inge wil het zekere voor het onzekere nemen en niet opnieuw een traumatische ervaring ondergaan zoals vorig jaar. Dus ben ik vandaag bezig geweest om grond rondom de kippenren weg te graven zodat er bestrating gelegd kan worden als een zoveelste barrière ter voorkoming van kippengenocide.
Terwijl ik daar mee bezig was had ik het idee gadegeslagen te worden. Zou het de buurman zijn die af en toe verlegen om een praatje de erfafscheiding opzoekt? Maar ik was bezig aan de andere kant van de tuin, dus dit lag niet voor de hand. Voor de zekerheid zocht ik tussen de coniferen of ik hem zag, maar dat was niet het geval. Het kon natuurlijk ook een van de zwerfkatten zijn. De rode kater die we Oscar of Oskar gedoopt hebben (de meningen lopen uiteen) komt ons ook vaak vergezellen als we in de tuin aan het werk zijn. Ook hem zag ik echter nergens, hoe goed ik ook mijn best deed.
Tot ik opeens iets hoorde ergens boven me. Ik keek omhoog naar wat het kon zijn. Opnieuw zag ik nergens beweging. Had ik me vergist? Nee, toch niet. Pas nu viel me de gele snavel op die uit een gat van de treurwilg stak. Een gat door een rode bonte specht gehakt maar nu gekraakt door een koppeltje spreeuwen. Blijkbaar was er meer dan voldoende ruimte binnen want het gemak waarmee de spreeuwen in en uit vliegen gaf niet aan dat ze er veel moeite voor hoefde te doen. Het vrouwtje zat neem ik aan al de eitjes uit te broeden of was nog bezig het nest verder te fatsoeneren, en het mannetje vloog af en aan met takjes of iets te eten. Ze waren er in ieder geval druk mee en hielden mij in de tussentijd goed in de gaten.
Gerustgesteld ging ik verder met mijn werk.
~ ~ ~