Leven in tijden van Corona
Een ‘ping’ verstoorde mijn zenmomentje deze namiddag. Ik was bezig onkruid te verwijderen in een gedeelte van de tuin waar dat mij toevertrouwd is. Al het groen dat tussen het grind opkomt is onkruid. Geen twijfel over mogelijk. Vandaar dat Inge mij zonder toezicht daar met een gerust hart kan laten wieden en ikzelf mij enkele uren kan wanen als ware ik Hendrik-Jan de Tuinman himself. En dan was het ook nog eens heel mooi weer. Wat wil je nog meer? Ja, minder onkruid en corona natuurlijk, da’s logisch.
De ping was een seintje dat er een tekstbericht was binnengekomen. Had ik behoefte om te kijken of kon het ook wachten? Het laatste besloot ik en verloor me weer in gedachten die zo betekenisloos waren dat er niets van is blijven hangen. Heerlijk.
Bij de koffiepauze een uurtje of zo later opende ik alsnog het tekstbericht. Hallo Peter, je cadeautje is gearriveerd en ontvangen door Annie. Mooi zo, dacht ik voordat ik doorhad dat er iets niet klopte aan dat bericht. Annie is mijn moeder. Eerder deze week had ik haar aan de lijn om te vragen hoe alles ging in Brabant. Goed. Geen reden tot zorg. Het was allemaal wat ongemakkelijk nu ze binnen moesten blijven maar verder alles onder controle. Wel jammer dat ze komende zaterdag geen bezoek konden ontvangen voor haar verjaardag.
Dat vond ik ook. Er zat voor ons dus niets anders op dan een mooi cadeau uit te zoeken en dat te laten bezorgen in plaats van zelf af te reizen richting Brabant. Want daar wilde ze niets van weten. Laten we dit jaar gewoon alle veiligheidsvoorschriften in acht nemen zodat we volgend jaar allemaal gezond en wel zijn om dan de verjaardagsfeesten wat grootser aan te pakken. Ik begon te rekenen. In 2021 wordt mijn vader 85 jaar en mijn moeder 80. En zijn ze ook nog eens 60 jaar getrouwd. Dat zijn zeker bijzondere dagen om bij stil te staan.
En zodoende zat ik op mijn mobieltje te staren naar het tekstbericht terwijl ik normaal gesproken aan koffie met gebak had moeten zitten in mijn ouderlijk huis. Het was niet anders. Alleen wat klopte er niet aan dat berichtje? Ping! Het licht begon te dagen. Er had Piet moeten staan. Hij was vandaag jarig. Niet mijn moeder. Had ik het echt verkeerd gedaan? Ik checkte op de website de tekst die ik met het cadeau had laten meesturen op de begeleidende wenskaart. Inderdaad. Gefeliciteerd Ma, stond er in toepasselijke sierletters die ik uit had gezocht. Ongelooflijk. Hoe had ik dat verkeerd kunnen doen?
Afijn, gedane zaken nemen geen keer en snel belde ik mijn ouders op. Die konden er smakelijk om lachen. Vooral mijn moeder want zij had nu een doos met haar lievelingschocolade die ze voorlopig nog niet van plan was te delen met mijn vader. Ik probeerde haar de schuld in de schoenen te schuiven van mijn vergissing omdat ze in ons telefoongesprek eerder die week had gezegd dat ze het zo jammer vond dat ze geen bezoek konden ontvangen voor haar verjaardag. Maar daar trapte ze niet in. Ze had gezinspeeld op de verjaardag van mijn vader. Die van haar is een weekje later en misschien dat ik daarom zelf de link had gelegd.
Uiteindelijk was ik blij dat er verder geen bezoek bij mijn ouders zou komen. Onze kaart met de verkeerde tekst erop zou niemand onder ogen komen. Een nieuw tekstberichtje later die namiddag maakte een eind aan die illusie. Het was mijn jongere broer die me feliciteerde met de verjaardag van onze moeder. LOL.
Aan het eind van de avond toen we ons welverdiende avondeten genuttigd hadden na het harde werken in de tuin zaten we nog even op het terras. Het was doodstil. De vogels hadden al hun rustplaats opgezocht want moesten er morgenvroeg weer op tijd uit. Het begon flink af te koelen na een dag die hogere temperaturen had gebracht dan voorspeld maar toch konden we het niet opbrengen naar binnen te gaan. In deze tijden van social distancing prijzen wij ons gelukkig dat we gezegend zijn met voldoende ruimte rondom ons huis zodat we ongestoord buiten kunnen vertoeven. Dan wil je niet naar binnen.
Vanaf het terras hebben we zicht op een hoogspanningsmast die een heel eind verderop in de weilanden staat. Op het hoogste punt zat een grote vogel. Ik kon niet goed uitmaken wat het was. Een roofvogel? Een reiger? Of misschien een ooievaar? Die hadden we hier in de directe omgeving nog niet eerder gezien. Het inzoomen gaf niet het beste resultaat vanwege de invallende schemering maar duidelijk is te zien dat het wel degelijk een ooievaar was.
2 reacties
Ik zat vanochtend nog te denken aan jouw reactie dat voor jou alles doorgaat als normaal, maar dan vanaf huis. Ik dacht: hij zal toch ook niet PRECIES hetzelfde zijn/doen al anders? 😉
Mijn dagelijks werkpatroon is grotendeels gelijk gebleven maar daaromheen ontkom ik er ook niet aan dat bepaalde zaken flink op de kop zijn gezet. En dat heeft ongemerkt ook impact. Misschien houd ik onbewust stevig vast aan routines omdat ik er anders te veel last van ga krijgen. Ik weet het niet.