Ik herhaal het nog maar eens. Ritme is belangrijk voor me. En daarom klapte ik vanochtend mijn werklaptop om half acht open en ging vrolijk aan den arbeid. Rond een uur of tien kreeg ik van Inge een kopje koffie en van mezelf argwaan. Wat klopte er niet? Pas tegen lunchtijd begon het me te dagen. Ik zou met de fiets naar kantoor gaan (lees: ’s ochtends beginnen op de hometrainer). Helemaal vergeten. En omdat ik nu eenmaal geen fiets op kantoor had kon ik natuurlijk ook niet op de fiets terug. (Deze smoes had ik nodig omdat mijn laatste conference call pas om zeven uur ’s avonds was afgelopen en toen had ik wel honger maar geen zin meer om op de hometrainer te klimmen.)
Nu moet ik dus iets zien te verzinnen wat mij morgenvroeg niet doet vergeten de hometrainer te bestijgen alvorens met mijn werk te beginnen. Ik kan ‘m natuurlijk pontificaal voor het bureau zetten. Of gewoon een geeltje op m’n beeldscherm plakken. Maar grote kans dat ik het dan de volgende dag weer opnieuw vergeet. Beter is om het te koppelen aan iets dat ik toch al iedere morgen doe. Normaal gesproken (ook nu ik thuis werk) ga ik als eerste na het opstaan uit bed de poezen eten geven. Daarna check ik het nieuws en dan ga ik naar de badkamer en kleed me vervolgens aan.
Als ik echt op de fiets naar het werk zou gaan dan is het vanzelfsprekend dat ik dat doe nadat ik me heb aangekleed en een lunchpakket heb klaargemaakt. Het lijkt me nu handiger dat ik op de hometrainer spring alvorens ik de badkamer opzoek. Niet dat ik mezelf ’s ochtends helemaal in het zweet ga fietsen, daarvoor is het me niet te doen. Wel om even wat lichaamsbeweging te hebben. Laat ik voorlopig dit maar aanhouden als de volgorde: opstaan > poezen eten geven > nieuws checken > hometrainer > badkamer > aankleden > werken. Morgenvroeg nieuwe fietsronde, nieuw kansen.
Wat opviel deze ochtend in de eerste call die ik had met mijn Roemeense collega’s in Cluj dat het eerste gespreksonderwerp verrassenderwijs niet over Corona ging maar over sneeuw! Na een soortgelijk begin van het weekend met zon en aangename temperatuur sloeg het weer op zondag om en kwam er sneeuw voor in de plaats. Dat was redelijk onverwacht. En zorgde voor een aantal collega’s met kleine kinderen voor nieuwe problemen, want die wilden naar buiten om te gaan spelen met hun vriendjes en vriendinnetjes. Leg dat maar eens uit.
Ik merk deze avond dat ik wat moeite heb met studeren. Het is niet echt een leerdip want ik heb echt wel zin om verder te gaan met het de tekst over de Nederlandse kunst in 1916. Nee, wat er voor zorgt dat ik mijn gedachten er niet bij kan houden zijn de aangescherpte en verlengde maatregelen die bekend zijn gemaakt door de regering. Langer en zwaarder. En dat al na slechts één weekje waarin het aantal besmettingen en doden rap opliep zonder dat dit voor een wake up call zorgde bij een substantieel deel van de Nederlandse bevolking. Waarom thuisblijven als het buiten de zon schijnt?, zo dacht men schijnbaar. We weten het antwoord inmiddels. Omdat je anders niet tot 6 april zoveel mogelijk binnen moet blijven maar tot 1 juni!
~ ~ ~
2 reacties
Ik mis mijn zwemuurtjes iedere week … ben nog niet aan iets anders begonnen.
Vervelend zeg. Er is natuurlijk altijd een andere vorm van lichaamsbeweging te vinden, maar dat wil niet zeggen dat je dan hetzelfde goeie gevoel krijgt (als in dit geval met zwemmen).