Zei ik gister nog dat we tot dusver niet gehoord hadden van iemand die we kenden die getroffen was door het Corona virus, vandaag is dat helaas wel het geval. De vader van een collega schijnt eerder deze week overleden te zijn nadat hij besmet was geraakt met het virus. Het precieze verhaal ken ik niet, wel de collega. En die heeft al het nodige meegemaakt de afgelopen jaren. Een trieste gebeurtenis zeker nu het bovendien erg onduidelijk is wat de huidige regelgeving is voor wat betreft de begrafenis en de aanwezigheid van familie en vrienden.
De conference calls vandaag (waarvan ik er weer meer dan voldoende had) begonnen standaard met updates aan elkaar over hoe de situatie ter plaatse is bij de verschillende deelnemers. Ik werk voor een groot internationaal bedrijf en zit geregeld met mensen in de call afkomstig uit alle windstreken. Zo vertelde een collega uit Manilla dat plots de stad compleet was afgesloten en er een uitgaangsverbod was uitgevaard met hoge gevangenisstraffen bij overtreding. Terwijl in dezelfde call collega’s uit bijvoorbeeld de VS aangaven dat bij hen (afhankelijk van de staat) er nog weinig beperkingen waren hoewel het aantal besmettingen daar hoger was dan in Manilla.
Een andere collega uit Roemenië gaf aan dat ze gisteravond naar haar ouders waren gereisd om een lang weekend samen door te brengen. Zondagavond zouden ze weer naar huis gaan. Tijdens de call kreeg ze een bericht doorgestuurd waarin het in eerste instantie leek dat er een reisverbod werd afgekondigd waardoor ze niet meer terug naar huis konden. Later bleek dat wat voorbarig maar ze zijn van overheidswege wel mee bezig om te zien of deze reisbeperking er binnen kort moet gaan komen.
Zo heeft iedereen zijn of haar eigen verhaal en lijkt het enerzijds alsof we langzaam gewend raken aan deze compleet nieuwe maar onwerkelijke situatie, terwijl anderzijds we iedere dag of zelfs ieder uur nieuwe informatie en regelgeving krijgen die de status doen veranderen.
Flexibiliteit en volgzaamheid, zei een andere collega, is wat van ons gevraagd wordt en waarmee we (volgens haar) kunnen overleven. Of het waar is weet ik niet, maar ik denk wel dat het goed is wanneer je voor jezelf een strategie hebt waar je je aan vast kunt houden. Anders wordt het heel moeilijk.
Door al die reisbeperkingen zien we hier wel steeds minder vliegtuigen. Niet dat het er erg veel waren, maar we zagen we er toch enkele per dag hoog in de lucht richting oost of west overvliegen als we in de tuin aan het werk waren. Nu valt het juist op als er weer eens eentje te zien is. Ze moeten welhaast helemaal leeg zijn lijkt me zo als ik het nieuws lees. Ik heb geprobeerd in te zoomen om door de raamtjes te kijken maar dat bleek toch te hoog gegrepen.
~ ~ ~