20200319 – Leven in tijden van Corona

Van mijn ouders hoorde ik dat ze van mijn jongere broer een oude iPad hebben gekregen zodat ze kunnen videobellen. Nu persoonlijk contact steeds meer wordt afgebouwd is dat een goed alternatief. En met wat instructies van zijn kant zou het moeten lukken. Natuurlijk vertelden ze dat pas aan het eind van ons gesprek. Toen ik vroeg of we het even konden uitproberen gaf mijn moeder aan dat het morgen of komend weekend ook wel kon. Ze ging nu eerst koffie zetten en dan tv kijken. Groot gelijk. Zoals ik gister al zei, ritme is belangrijk.

Geboren voor (mijn vader) en tijdens (mijn moeder) de tweede wereldoorlog, blijft het toch wel bijzonder om hen te horen verzuchten dat ze zoiets als de huidige situatie nog nooit hebben meegemaakt¹. Vooral de onzekerheid hoe lang het allemaal gaat duren komt regelmatig terug. Allerlei routines van boodschappen doen, naar de kapper, bezoekjes van broers en zussen aan elkaar zijn allemaal komen te vervallen of op een laag pitje gezet omdat ze qua leeftijd in de risico categorie vallen. En bovenal ook nog eens in Brabant wonen. Voorzichtigheid is dus geboden. Gelukkig konden ze me wel vertellen dat tot nu toe niemand die ze kenden ziek geworden was.

En dat is wat wij gelukkig ook horen in onze naaste omgeving voor zowel wat betreft familie als collega’s. Goed nieuws is zeker zo belangrijk in deze tijden waarin je overspoeld wordt met berichtgeving die in de meeste gevallen niet al te opbeurend is. Het is niet dat we onze ogen sluiten voor al het leed en de dreiging die heerst maar vooral om te blijven geloven dat het allemaal goed gaat komen indien we met z’n allen proberen de lijn te volgen die ons voorgehouden wordt.

De dag zelf was er weer eentje die niet veel afweek van de afgelopen dagen. Veel conference calls en tussendoor de takenlijst afwerken. Niet spectaculair, maar wel productief. Of het productiever is dan op kantoor werken? Voor sommige klussen gaat dat wel op. Ik kan me thuis soms iets langer en beter afsluiten om een taak zonder al te veel onderbreking af te ronden. Maar ik merk wel verschil nu zowat iedereen thuiswerkt. Het lijkt of veel meer collega’s via de chat op zoek zijn naar zomaar even wat ‘small talk’ wat normaal gesproken bij het koffieautomaut plaatsvindt. Super gezellig, maar moeilijk om je daar soms aan te onttrekken. Daar moet ik nog wat op vinden indien ik echt tegen een deadline zit.

Een commentator op tv was zo gelukkig om het juiste beeld te vinden toen hij de epidemie, of wat het dan ook was, vergeleek met een pijl die de lucht in wordt geschoten, na het bereiken van zijn hoogste punt even blijft hangen en onmiddellijk daarna de noodzakelijke neerwaartse boog begint te beschrijven, die […] door de zwaartekracht versneld zal worden, tot de vreselijke nachtmerrie die ons teistert verdwijnt […]

[p.115, De stad der blinden]

Als gebruikelijk lees ik op het eind van de dag nog wat in De stad der blinden van José Saramago. Soms haal ik de zaken door elkaar die ik in het boek lees en wat ik meekrijg via de liveblog op nrc en het nieuws. Inmiddels heeft de besmettelijke vorm van blindheid zover om zich heen gegrepen dat het openbare leven zowat compleet tot stilstand is gekomen. De regering verandert om de haverklap van aanpak zonder enig idee te hebben wat er precies aan de hand is en hoe dit te bestrijden. Het is chaos alom.

Het gerucht ging dat er binnenkort een eenheidsregering voor nationale redding zou worden gevormd.

[p.123, de stad der blinden]

~ ~ ~

---

1. Puur toevallig zag ik later op de avond dit bericht dat juist ouderen die de oorlog hebben meegemaakt niet zomaar thuisblijven ↩