Leven in tijden van Corona
Een vast ritme is toch wel belangrijk voor me, zo merk ik. Nu ik thuis werk sta ik weliswaar iets later op omdat ik geen reistijd heb, maar probeer ik wel ongeveer hetzelfde tijdstip te hanteren om thuis de laptop open te klappen als wanneer ik dat op kantoor zou doen. Ook zorg ik dan geschoren en wel aan mijn bureau te zitten. Tenslotte deden we al veel met video conference calls en dat wordt nu allen maar meer. Ook wanneer iemand je onverwachts belt is het wel zo netjes om er een beetje fatsoenlijk bij te zitten.
Dus zo doorliep ik vandaag weer een volle werkdag met veel calls en taken die ik tussendoor moest afhandelen terwijl om me heen de maatregelen om het corona virus een halt toe te roepen steeds strikter worden en er in de Tweede Kamer volop gedebatteerd wordt of Nederland niet teveel achterblijft bij de rest van Europa waar steeds meer lander er voor kiezen om alles op slot te gooien. Ik krijg er het fijne niet van mee in de paar minuutjes die ik zo nu en dan heb om snel even bij te lezen, maar voorlopig denk ik dat de regering meer dan voldoende doet met de kennis die ze hebben van deze ongekende situatie om het land bestuurbaar te houden en zodoende de veiligheid en gezondheid zoveel als mogelijk is te garanderen.
Er is niemand die op dit moment kan zeggen wat het enig juiste is. Iedereen die beweert het wel te weten vertrouw ik bij voorbaat niet. Dit is nooit eerder op deze schaal vertoont en er is geen draaiboek voor. Improviseren en tijdig reageren op basis van nieuwe inzichten is het belangrijkste.
Na m’n werkdag stond er een virtuele klas op de agenda georganiseerd door het begeleidigsteam van de Oriëntatiecursus Cultuurwetenschappen van de OU. De bijeenkomsten in de studiecentra zijn inmiddels komen te vervallen dus vandaar op deze manier. En dat beviel goed. Na een aanvankelijk aarzelend begin met de gebruikelijke technische hickups van geen geluid en dergelijke en onwennigheid bij sommige deelnemers die waarschijnlijk geen ervaring hadden met deze manier van digitaal samenwerken ging het allengs steeds soepeler. Zeker de functionaliteit om in kleinere groepjes aan opdrachten te werken werkte uitstekend. Dat zorgde ervoor dat al snel de vraag kwam om dit veel vaker te organiseren, waar ik zelf helemaal achter sta. We gaan het zien, want het vergt natuurlijk wat voorbereiding maar tegelijkertijd is het in deze tijden een prima manier om je medestudenten en docenten regelmatig te zien en te spreken.
Een algemene bezorgdheid was wel of het eerste tentamen dat voor 23 april gepland staat doorgang kan vinden. Want het is er eentje van open vragen op een centrale locatie. In mijn geval in Nijmegen. Mocht het worden uitgesteld dan krijgen we automatisch verlenging van de inschrijftermijn maar eerlijk gezegd zou ik liever zien dat ze iets regelen zodat we het tentamen online kunnen doen. Want zoals gezegd, ik hou van ritme en dat geldt ook voor mijn studieritme waar ik nu lekker in zit.
Enkele maanden na de uitbraak van SARS-CoV-2, ook wel het Wuhan-virus genoemd, gingen passages uit het boek viraal op sociale media waarin rond 2020 de komst van een Chinees, biologisch wapen wordt voorspeld dat de naam Wuhan-400 draagt. Ondanks enkele overeenkomsten wijkt het virus in Koontz’ boek echter af van de pandemie uit 2020.[1] Ook kreeg het virus in zijn boek pas in 1989 de naam Wuhan-400 en heette het tot het eind van de Koude Oorlog Gorki-400.
bron: Wikipedia
Ik ga vanavond nog wat verder lezen in het uiterst deprimerende maar evenzogoed erg onderhoudende boek De stad der blinden van José Saramago over een uit het niets ontstane besmettelijke vorm van blindheid die zich razendsnel verspreidt en hoe de overheid rigoreuze maatregelen neemt om dit een halt toe te roepen.
Van een collega kreeg ik de tip om het boek The eyes of darkness van Dean Koontz te lezen. Het staat momenteel blijkbaar hoog op de bestsellerlijst vanwege de voorspelling die er gedaan worden met betrekking tot het uitbreken van het corona virus in Wuhan. Geschreven in 1981 komt Koontz met een Chinees biologisch wapen met de naam Wuhan-400. Daar kan men echter z’n vraagtekens bij zetten gezien wat er op Wikipedia over geschreven wordt (zie citaat hierboven).
In tijden van social distancing toch maar weer toenadering zoeken via social media…
Voor de verandering heb ik opnieuw een zoveelste twitter account aangemaakt. Nu we noodgedwongen wat meer in zelfisolatie moeten lijkt me dit een handige manier om de sociale contacten die ik heb op afstand te blijven onderhouden. Omdat ik ooit dit twitter account weer zal afsluiten ga ik ze hier op mijn blog bewaren voor het nageslacht.
Afgelopen maandag kwam de begeleidingsbijeenkomst in Utrecht te vervallen maar in plaats daarvan zitten we nu met z’n allen gezellig in de virtuele klas Oriëntatiecursus Cultuurwetenschappen.
twitter
Via het werk zit ik dagelijks in vele conference calls (al dan niet met video). Dat was al zo toen ik nog gewoon naar kantoor in Ede ging en is niet veel anders nu ik vanuit huis werk. Dat het studeren bij de OU via deze vorm ging verlopen had ik in eerste instantie niet verwacht maar qua overstap is het een fluitje van een cent. Een andere applicatie maar voor de rest ‘business as usual’ en gelukkig krijg ik zo toch nog mijn medestudenten te horen (en heel af en toe te zien).
Het populaire Duitse kinderprogramma #SendungmitderMaus is nu élke dag te zien. Leuk programma, ook voor volwassenen en om Duits te leren => Liebe MausFans, ab Mittwoch gibts täglich um 11:30 Uhr eine Sendung mit der Maus im WDR Fernsehen. Sie ist auch in der MausApp und auf http://wdrmaus.de abrufbar. Passt auf euch und eure Mitmenschen auf, haltet Abstand und bleibt zu Hause, wenn ihr könnt.
twitter
Jeugdsentiment. Dat is de reden dat ik dit berichtje op twitter onder de aandacht van mijn volgers breng. Vele zondagochtenden heb ik doorgebracht voor de tv gezeten met mijn ontbijt en afgestemd op de Duitse zender genietend van onder ander het Programma met de muis en nog veel meer onderhoudends wat daar voorbijkwam.