Het weifelende water.
Bij de post deze ochtend een brief aan alle Nederlanders dat het water komt:
Maar bij diezelfde post ook meteen een terugtrekkende beweging van datzelfde water gericht aan de bewoners van onze straat:
Eb en vloed gedrag ver weg van de kust waar je het niet verwacht.
Leven in tijden van Corona.
Een tweede dag werkend van huis. Geen noemenswaardig verschil met het werken op kantoor. Op acht uur zat ik al in een conference call met de collega’s uit China die een demo verzorgden over het gebruik van een virtual reality bril voor klant inspecties op afstand. Daarna had ik een half uurtje beschikbaar om aan wat taken te werken voordat de volgende call zou beginnen. En zo ging het de gehele dag door. Zoals gezegd, geen verschil met een normale ‘day at the office’.
Rond zes uur ’s avonds was ik klaar en dan is er natuurlijk het grote voordeel van thuiswerken, je hoeft je geen zorgen te maken over het verkeer op de weg. Ten eerste is er vandaag de dag weinig verkeer op de weg, maar ten tweede hoef je natuurlijk helemaal niet de weg op als je kantoor aan huis is. Dat scheelt een hoop tijd (ook ’s ochtends) die ik nu kan gebruiken om iets eerder na het eten aan het dagelijks studeren te besteden.
Qua gezondheid ben ik nog steeds een beetje aan het hoesten (en af en toe wat niezen) maar daar blijft het vooralsnog bij. Geen koorts, keelpijn of kortademigheid). Inge stond vanochtend op met ook wat vage klachten maar het lijkt of die in de loop van de dag weer verdwenen.
Omdat we wat afgelegen wonen is het normaal gesproken al niet erg druk in de buurt en ook nu zie je niet veel mensen voorbij komen. Een incidentele auto of bedrijfsbusje en aan de overkant van de Linge wat fietsers en soms een hardloper of skeeler. Dat is het wel. Wat opvalt is dat de weinige wandelaars die we zien vaak in kleine groepjes zijn maar niet echt afstand van elkaar houden. Ze zullen wel weten wat ze doen.
Ik heb de oproep gezien om vanavond om acht uur zo’n drie minuten aan een stuk te klappen voor de mensen die in de zorg werkzaam zijn. Een sympathiek gebaar waar wij hier ook aan mee zullen doen zonder het verder vast te leggen op foto of video en het vervolgens te delen op social media. Dat vind ik dan weer wat overdreven.
Dat het leven piepend en krakend tot stilstand komt is hier nog niet echt merkbaar. Zoals gezegd is het hier normaal gesproken al erg rustig dus we krijgen er niet zo heel veel van mee. Alleen als we in het dorp moeten zijn voor boodschappen zien we dat een hoop winkels gesloten zijn en dat de straten grotendeels verlaten zijn. Op het industrieterrein hier nabij zal het ook wel een kwestie van dagen zijn voordat de meeste bedrijven alleen nog maar de noodzakelijke activiteiten uitvoeren zolang er tenminste voldoende arbeidskrachten beschikbaar zijn. Heel onwerkelijk allemaal.
In de pauzes die ik mezelf gun ga ik naar buiten met een kop koffie of thee en iets te eten. Daarna loop ik enkele rondjes door de tuin voor de broodnodige lichaamsbeweging. Vandaag kreeg ik eindelijk de kans om een fatsoenlijke reeks foto’s te schieten van de tjiftjaf die al een tijdje te horen was maar zich al die tijd voor ons verborgen hield. Weer eentje om aan de verzameling toe te voegen.
