Size matters
Bij de eerste kast kwam ik er pas achter dat het onderste latje scheef gemonteerd zat toen de kast al helemaal in elkaar gezet was en op z’n plaats tegen de muur stond. Gelukkig kon ik zonder al te veel beschadiging het onderste deel van de kast demonteren en het latje alsnog in z’n juiste positie krijgen.
De tweede kast ging zonder problemen.
Overmoedig geworden probeerde ik de derde kast in elkaar te zetten zonder gebruik te maken van de handleiding terwijl Inge was begonnen met de lades. Eigenlijk lukte alles wonderbaarlijk wel op een kleine vergissing na toen ik drie schroeven op de verkeerde plaats erin had gedraaid maar dat meteen merkte en wist te corrigeren.
Dus schroefde ik het tempo een beetje verder op en ontdekte tijdens het in elkaar zetten van de vierde kast net op tijd dat ik twee latjes was vergeten in te bouwen. Ze stonden tegen de muur te wachten waar ik ze eerder had neergezet.
Kast nummer vijf en zes werden routineus gemonteerd (met slechts een terloopse blik op de handleiding) alsof het dagelijks werk was.
Lunch.
Omdat de volgende vijf kasten tegen een andere wand kwamen te staan moest ik een andere plek zoeken om ze in elkaar te zetten. Een slecht excuus om aan te geven waarom ik bij de zesde kast halverwege een aantal stappen terug moest. Ik had niet goed opgelet dat nu alles in spiegelbeeld lag ten opzichte van hoe ik eerder vandaag begonnen was.
Dat zou me geen tweede keer overkomen en daarom bleef ik goed geconcentreerd bezig met de zevende kast.
Diezelfde concentratie was blijkbaar verdwenen bij het monteren van de achtste kast. Ook nu was ik alweer een heel eind gevorderd voordat ik er achter kwam dat ik opnieuw in spiegelbeeld bezig was.
De negende kast ging in zoverre goed dat het in elkaar zetten geen problemen gaf maar ik wel met het verplaatsen ervan een stukje uit het plafond stootte.
Aangekomen bij de laatste kast was ik zodanig vermoeid geraakt dat ik verscheidene keren gereedschap liet vallen, schroeven op de verkeerde plaats inbracht en bijna voor een derde keer in spiegelbeeld begon. Het tempo was ook niet meer echt om over naar huis te schrijven.
Het was trouwens niet de laatste kast. Ik was de drie kasten vergeten die we al eerder besteld hadden en die nog onder een zeiltje op het terras lagen. Laat ik volstaan met te zeggen dat ik ze vergelijkbaar als de eerdere tien kasten in elkaar heb gezet. Met ups en downs.
Al die tijd had Inge stug doorgewerkt aan de vele lades die een plekje zouden krijgen in dit kastenparadijs. Ik had haar er niet op kunnen betrappen dat ze iets fout had gedaan. Nee, zij niet.
Avondeten. Avondprogramma.
Dat was allemaal gisteren.
Ontbijt.
Vandaag zou Inge de rails voor de lades aanbrengen zodat we dan eindelijk een hoop spullen uit het huis over konden brengen naar hun nieuwe onderkomen. Ook hier draaide zij haar hand niet voor om. Nee, zij niet.
Alleen lukte het haar vervolgens niet om de lades in de kast te krijgen. Ze waren te groot. Per ongeluk de verkeerde maat besteld. Nieuwe grote kasten zijn besteld en onderweg plus lades die wel in de kasten passen die geduldig staan te wachten.
Lunch.
Wordt vervolgd.