Rijden heen, rennen terug
[6,59 km hardlopen / 6:03 minuten]
Dit weekend leen ik mijn auto uit. Dat brengt altijd wat gedoe met zich mee. In je eentje naar de plek van overdracht toe rijden, en dan door degene aan wie je de auto uitleent weer naar huis gebracht worden, die dan weer met de auto terug gaat naar de plek waar je ‘m zojuist had afgeleverd voor de uitleen. Of ik zou Inge moeten vragen met haar auto achter mij aan te rijden, zodat we met z’n tweetjes terug kunnen rijden. De optie om een fiets achterin te leggen is helaas praktisch gezien niet erg haalbaar met mijn kleine auto.
Omdat ik deze avond geen zin heb in gedoe kies ik voor de optie om terug te rennen. Thuis van kantoor trek ik mijn hardloopkleren aan, rijd naar de plek van uitleen, overhandig mijn autosleutels en ren op mijn gemak terug naar huis. Zo pik ik toch weer een sportief momentje mee.
The pale darkness
As much as my eyes became used to it, though, the darkness never ceased to be darkness. Anything I tried to focus on would lose its shape and burrow its way soundlessly into the surrounding obscurity. Perhaps this could be called ‘pale darkness’, but pale as it might be, it had its own particular kind of destiny, which in some cases contained a more meaningful darkness than perfect pitch darkness. In it, you could see something. And at the same time, you could see nothing at all.
[p.222, The Wind-up Bird Chronicle]
De internetverbinding op ons adres is nog steeds van de oude stempel. Een opgewaarde isdn-kabel levert met veel moeite een zeer kleine 6 Mb data, wat ruim voldoende is voor standaard internetgebruik, maar voor streamingdiensten zoals Apple Music of Netflix af en toe niet toereikend is. We wachten al een klein jaar op de glasvezelaansluiting en heel misschien gaat dat lukken voordat de kerstvakantie aanbreekt. Dan moet wel alles meezitten, wat tot nog toe niet het geval is geweest.
Ook deze avond hapert Netflix weer eens ouderwets. Voor mij is het een teken dat ik een verandering van plannen dien door te voeren. De tv gaat uit en in plaats daarvan pak ik het boek The Wind-up Bird Chronicle van Haruki Murakami erbij waar ik de rest van de avond in verder lees.
De hoofdpersoon Toru blijft eenzaam achter nadat zijn vrouw op een dag niet terugkomt van haar werk. Heeft ze hem verlaten voor een geheime minnaar of is er iets anders aan de hand? Toru besluit zich terug te trekken op de bodem van een drooggevallen waterput. Daar, in de totale duisternis, komen de herinneringen aan zijn eerste ontmoeting met Kumiko in alle scherpte terug:
Here in this darkness, with its strange sense of significance, my memories began to take on a power they had never had before. The fragmentary images they called up inside me were mysteriously vivid in every detail, to the point where I felt I could grasp them in my hand.
[p.222, The Wind-up Bird Chronicle]
Regelmatig probeer ik bepaalde gebeurtenissen uit mijn persoonlijke verleden voor de geest te halen. De aanleiding kan vanalles zijn, een gesprek, een boek, een tv uitzending. Heel soms lukt het me de herinnering redelijk compleet te reproduceren, maar veel vaker blijft het bij onsamenhangende fragmenten waardoor ik gefrustreerd raak waarom ik niet in staat ben mijn eigen leven in detail op te roepen.
Misschien moet ik overwegen een put te laten slaan in onze achtertuin waar ik zo nu en dan in kan afdalen voor een ’trip back to memory lane’.