Cheile Turzii
Met een aantal collega’s gaan we op de zaterdagochtend op weg naar een nabijgelegen kleine canyon in Cheile Turzii. Het is een klein uurtje rijden vanuit Cluj en zodra we de stad verlaten bevinden we ons midden in een uitgestrekt landschap wat voornamelijk beheerst wordt door landbouw en kleine dorpjes. Ik had graag onderweg een enkele keer willen uitstappen om wat foto’s te maken, maar helaas hebben we niet de hele dag de tijd en rijden we in een keer door naar de plaats van bestemming.
Op de plek van bestemming verzamelen we ons en genieten nog even van het uizicht en de kabelbaan waar je met een rotvaart naar beneden kunt afdalen voordat we op weg gaan voor een korte wandeling door de canyon naar de andere kant van het gebergte.
De wandeling is ongeveer 2,5 kilometer en niet erg lastig hoewel je goed moet opletten niet je enkel te verzwikken vanwege de vele losliggende keien of uit te glijden op de smalle paadjes. We doen er een uurtje over en hebben de grootste lol.
Met enkele collega’s besluiten we een stuk hogerop te klimmen terwijl de rest er voor kiest een rustpauze te nemen in de zon en wat te eten voordat we weer terugwandelen.
Roemeense soep en soap
Omdat een van onze collega’s in de buurt van Turda woont besloten we daar ergens in de buurt een late lunch te nuttigen. De keuze viel op een traditioneel Roemeens restaurant. We kregen een tafel toegewezen in een zaal waar op dat moment een andere groep verzameld was om een verjaardag te vieren. Er werd volop gezongen en de muziek in het restaurant was afgestemd op deze feestelijke gebeurtenis.
Het menu was alleen in het Roemeens maar gelukkig stonden er foto’s bij en konden onze Roemeense collega’s tekst en uitleg geven. De pogingen die in het verleden ondernomen heb om een beetje Roemeens te leren zijn daarbij gebleven. Een enkel woord herken in en dat is het dan. Mijn keus viel op een stevig gevulde goulashsoep vooraf en daarna een bord aardappelen met een soort van gehaktstaven (ja, meervoud inderdaad).
Pas nadat we de bestelling hadden doorgegeven en voorzien waren van koffie of iets sterkers viel het ons op dat er een tv apparaat boven onze tafel hing. Het geluid was uit. Er kwamen continu Tell-Sell-achtige advertenties voorbij gevolgd door een uitgebreide nieuwsuitzending met vooral plaatselijk nieuws. Niemand in de zaal had er oog voor. Ook wij niet. Totdat tijdens het hoofdgerecht plots iemand verbaasd wees op het programma wat inmiddels al een tijdje aan de gang was. Een Roemeense soap? zo vroegen wij. Maar niemand herkende het. Of wilde toegeven het te herkennen. Schaamte wellicht?
