Het verleden, daar zink je in weg, je begint erin weg te zinken en dan lijk je erdoor te worden opgeslokt, zonder dat iets nog een grens aan dat opslokken kan stellen. [p.167]
Een verontrustend beeld. Ik weet niet precies wat de schrijver er mee wil zeggen, en ik weet zelfs niet eens waarom ik het zo verontrustend vind. Zie ik het als een metafoor voor sluipende dementie? Of eerder als een vorm van jezelf verliezen in een geïdealiseerde versie van een verleden dat er nooit in die hoedanigheid is geweest? Terwijl je tegelijkertijd de grip verliest op de realiteit van alledag.
Verzwolgen in een moeras van weleer.
Misschien vat ik het te letterlijk op en spreekt het mijn angstgevoelens aan van een langzame verdrinkingsdood in een dikke laag modder die bij elke vergeefse hap naar zuurstof je luchtwegen onherroepelijk verder dichtmetselt.
—
Vandaag las ik bladzijde 123 tot en met 192 in Serotonine, een roman geschreven door Michel Houellebecq. Na een heel lange aanloopperiode begin ik eindelijk wat meer in het boek te geraken en kan het me zelfs op sommige moment bekoren. Iets wat ik na de eerste 100 bladzijdes niet meer had verwacht.
—
[10 km hardlopen / 58:54 minuten]
De weersvoorspelling was bar slecht en ik had al gelezen dat overal in het land veel evenementen waren afgelast vanwege het onstuimige weer. Veel regen en harde wind tot stormkracht aan de kust zouden de spelbrekers zijn. Maar toen ik vanochtend naar buiten keek viel het alleszins mee. Ja, het had geregend en er viel nog steeds wat naar beneden wat door de windvlagen meer leek dan het was, maar om nu te zeggen dat ik daarom binnen moest blijven was wat overdreven.
Na het ontbijt trok ik vol goede moed mijn sportkleren aan en sloeg de deur achter mij dicht om aan het wekelijkse hardlooprondje op de zondag te beginnen. Eenmaal buiten bleek het toch harder te regenen en te waaien dan ik ingeschat had, maar eenmaal buiten blijft nu eenmaal buiten en dus dribbelde ik naar het bruggetje over de Linge terwijl het hemelwater in mijn gezicht striemde.
Indachtig het nieuwe stramien voor de 10 km door mij vorige week verzonnen probeerde ik het de eerste kilometer wat rustig aan te doen. Toch liep ik die sneller dan normaal het geval is. Ook de volgende drie kilometers gingen boven verwachting en gegeven het onstuimige weer erg voorspoedig. Nadat ik een korte pauze had genomen liep ik verder om opnieuw drie kilometers redelijk te lopen. Inmiddels had ik de stormachtige wind al een paar keer vol op de kop gehad, maar de meeste tijd gelukkig van de zijkant. Ondanks dat dit soms ongemakkelijk loopt lukt het in ieder geval om een aardig tempo aan te houden.
Zo kreeg ik het voor elkaar om acht kilometers (met in totaal slechts twee korte pauzes sneller dan 6 min/km te lopen. De laatste twee kilometer had ik veel meer last van tegenwind en besloot ik het wat rustiger aan te doen. Ook omdat de regen weer wat was toegenomen. Bijna thuis zag ik dat het toch nog bij een heel aardig tempo was gebleven en niet totaal ingezakt wat ik eigenlijk wel had verwacht. Het lijkt er dus op dat ik voorzichtig kan zeggen dat mijn loopconditie langzaam maar zeker de goede kant op gaat. Erg prettig want over drie weken sta ik ingeschreven voor de 4ParkenCityTrail in Arnhem.