[8,12 km hardlopen / 54:06 minuten]
Gister liep ik NIET de Freedom Trail. En vandaag NIET de Bridge to Bridge. Want ik had het ticket van L kunnen overnemen omdat zij niet ging. Maar 10 EM is veel te ver voor mij. Dus ging ik vanochtend zelf een rondje lopen in de niet zo wijde omgeving.
Onderweg bedacht ik dat het misschien wel grappig zou zijn om de titel van de blogpost over mijn hardlooprondje te linken aan de diverse runs georganiseerd als onderdeel van de Airborne herdenking. Bijvoorbeeld Rondje Brug naar Brug. Want ik realiseerde me dat het startpunt van mijn rondjes vaak bij het bruggetje over de Linge gaat. En ik was van plan om de twee bruggen over de A325 te nemen om van daaruit naar het punt te lopen waar de A15 in een T-splitsing eindigt en er een brug over de Betuwelijn gaat.
Halverwege voelde ik al dat het heel verstandig was geweest dat ik de Freedom Trail en de Bridge to Bridge aan me voorbij had laten gaan, want daar zou ik zeker iedere deelnemer aan me voorbij hebben moeten laten gaan. De geest wilde wel, maar het lichaam denkt daar vooralsnog anders over.
Dus verzon ik ter plekke dat mijn blogposttitel aangepast zou gaan worden naar Rondje Een brug te ver en daar kon ik best wel om lachen. Afgelopen vrijdag tijdens de borrel in het centrum van Arnhem was de gelijknamige film nog ter sprake gekomen. De Russische collega had ‘m van harte aanbevolen aan de Argentijnse collega die er nog nooit van gehoord had. Toen hij hoorde dat de film drie uur duurde maakte dat hem niet echt enthousiast.
Dat ik de titel van mijn blogpost wilde aanpassen sloeg niet zozeer op het feit dat ik drie uur nodig dacht te hebben voor mijn geplande rondje van 10 kilometer, maar op beslissing die ik nam af te zien van door te lopen naar de spoorbrug. Ik nam een afslag eerder en in plaats van 10 liep ik uiteindelijk slechts 8 kilometer. Weliswaar verder dan mijn vorige zondagsrondje, maar toch. Met alle goede bedoelingen bleek mijn route een brug te ver zijn geweest.
Eenmaal thuis veranderde ik toch weer van gedachten. Ik moest denken aan het gevoel tijdens het lopen. Tot aan het moment dat het niet lekker meer ging was het heerlijk geweest. Hier had ik al die tijd voorafgaand en na mijn liesbreukoperatie naar uitgekeken. Het vrijuit kunnen rennen zonder belemmerd te worden door blessures. Die vrijheid, voorheen zo vanzelfsprekend, was nu een kostbaar iets waar ik van moest blijven genieten. Het lichaam wil dan misschien nog niet zo snel en ver als de geest voor ogen heeft, alles is beter dan noodgedwongen thuis te zitten.