De rode kater die we onlangs Oskar zijn gaan noemen begint steeds meer gewend aan ons te raken. ’s Ochtends ligt hij vaak al geduldig te wachten tot wij naar buiten komen om hem wat brokjes te geven en tegen de avond vindt hij het heel normaal dat we hem ook een bakje ‘nat voer’ geven net zoals onze huispoezen voorgeschoteld krijgen. Tussendoor duikt hij regelmatig op om ons te begroeten of een hazeslaapje te doen op het terras of onder de kap van de schuur. Langzaam neemt Oskar de plaats over van Miesje die we sinds ze samen met haar kittens door de dierenambulance is meegenomen niet meer hebben gezien.
Afgelopen donderdag zagen we iets raars toen we Oskar wat te eten gaven nadat ‘het werkvolk’ verdwenen was. De hele dag had hij de werkzaamheden onder en rondom de schuur van een veilige afstand in de gaten gehouden. Pas nadat iedereen verdwenen was kwam ze tevoorschijn en ging op haar vertrouwde plekje zitten ten teken dat wat hem betrof het avondeten geserveerd kon worden.
Over teken gesproken. Dat is wat we aan raars zagen in zijn nek. Eerst dachten we dat het een korstje was overgebleven van een eerder gevecht met andere rivalen die hier rondzwerven of misschien dat hij ergens achter was blijven haken. Voor de zekerheid probeerde ik een foto te maken om het plekje wat beter te bestuderen. Het is niet echt goed te zien maar we dachten toch echt dat het een teek was. We namen ons voor het een aantal dagen aan te zien. Katten zijn leniger dan je denkt en wellicht kon hij er zelf bij met z’n achterpoot om de parasiet te verwijderen zonder dat het kopje blijft zitten.
Deze avond dacht ik te zien dat wat er ook meereisde in de nek van Oskar verdwenen was. Opnieuw heb ik een foto gemaakt die opnieuw niet echt definitief uitsluitsel geeft maar het lijkt erop dat indien het een teek was die voorlopig is verdwenen of grotendeels verwijderd. We blijven het in de gaten houden.
Wordt hopelijk niet vervolgd.