Vorige week dacht I een rat te hebben gezien. Eerder had zij al enkele poepjes op het erf achter gevonden die verdacht veel leken op de ontlasting van een rat. (Ja, inderdaad, een rat voor de zoveelste keer.) Toch maar even de gemeente gebeld en en dag later stonden twee handhavers op de stoep die echter niets konden vinden. Indien we meer bewijslast hadden of een idee waar ze zich verstopt konden hebben mochten we opnieuw bellen en dan zouden ze komen om een of meerdere vallen te zetten.
Vanochtend riep I of ik snel naar buiten kon komen. Het klonk of ze iets spannends had meegemaakt. Misschien, zo dacht ik, heeft ze gevonden waar de ratten zich schuilhouden omdat ze bezig was een groot stuk grondbedekker in de tuin te verwijderen. Ik maakte dus haast om naar haar toe te gaan, was op het ergste voorbereid en nam daarom ook gelijk mijn mobieltje mee om foto’s te maken en 112 te bellen.
Ze stond bij het achterste en open gedeelte van de schuur. Gister hadden we hier nog een kijkje genomen met de aannemer omdat we de plannen om dit stuk dicht te laten maken weer opgepakt hadden nu ik na mijn liesbreukoperatie weer langzaam aan wat kan doen in en rond het huis. In de eerste week van september komen ze beton storten en voor die tijd moeten we alles onder de kap opruimen, de stenen verwijderen en een paar centimer zand afgraven.
Het kon toch niet zo zijn dat I nu ineens met stel en sprong hiermee wilde starten? Alsof het niet een dag kon wachten. Vragend keek ik haar terwijl ze bij de groene zakken voor blad- en ander tuinafval bleef staan en met een lichte beweging van haar hoofd mij op een specieke zak in het bijzonder attendeerde.
Ratten?
Nee, was haar antwoord. Katten.
De zwerfpoes Mies die al twee jaar bezig is om in haar eentje te overleven (hierin gesteund door het voedsel wat we haar regelmatig voorschotelen) was een tweede keer zwanger geraakt op jeugdige leeftijd zo hadden wij niet lang geleden geconstateerd. Maar plots was zij van haar dikke buik verlost zonder dat we konden ontdekken waar ze haar kittens ter wereld had gebracht. De eerste keer beweerden de werklui van de gemeentewerf achter ons huis dat ze de kittens verzopen hadden, maar ditmaal hadden ook zij niets gezien. I had het vermoeden dat ze ergens haar kroost goed had verstopt omdat haar tepels zo groot als uiers onder haar buik zwengelden. Nu weten we dus ook waar ze dit heeft gedaan. Niet veel later kwam ze zelf even aan de achterdeur waarschuwen dat we in het vervolg een beetje uit de buurt van haar kinders moeten blijven maar dat we haar gerust mochten blijven voederen. No hard feelings.
