[3,47 km]
De laatste update was van 27 maart 2019. Een afstand van 7,77 kilometer. Deze ochtend liep ik de helft. Ik heb het over de Runkeeper app die ik al een hele tijd noodgedwongen niet meer gebruikt had. Nu bedacht ik me dat het wel handig was om ‘m ook bij mijn geplande dagelijkse wandelingen te gebruiken. Zodat ik zie of ik daadwerkelijk progressie maak de komende weken.
Het plan was om het rondje achter ons huis te gaan lopen. Dat zou volgens mij iets meer dan 3 kilometer moeten zijn. Precies wist ik het niet meer, maar een paar honderd meter meer of minder zou geen probleem moeten zijn. Gister had ik er ook al minimaal 2 kilometer zonder problemen opzitten, dus de lat mocht best wel wat hoger. Mocht het alsnog tegenvallen dan kon ik de eerste kilometer op mijn schreden terugkeren. Daarna werd dat wat lastiger.
Bij de aanleg van het zonnepark sloeg ik linksaf. Het veld waar de zonnepanelen gaan komen is inmiddels al helemaal volgebouwd met vele paaltjes die als ondersteuning moeten dienen. Er wordt voor mijn idee dag en nacht aan gewerkt. Behalve op de zondag is het er verlaten. Erg benieuwd hoe het er over een weekje bijstaat. Ik zal dan ook proberen een iets overzichtelijke foto te maken want ik zie nu pas dat op de foto hieronder niet echt duidelijk te zien is hoe groot het gaat worden.
Nadat ik de eerste kilometer er op had zitten sloeg ik opnieuw af naar links. Naast me in de wei stonden een hoop paarden van de manege een stuk verderop, maar ook enkele koeien. Niet de normale bonte gevlekte koe, maar exemplaren die ofwel helemaal wit of bruin waren. Eigenlijk stonden ze net iets te ver weg om ze goed te bekijken en ook nog eens tegen de zon zodat ik ze niet goed kon fotograferen. Afijn, koeien in de wei maken me altijd blij. Vandaar de foto’s.
Bij de volgende bocht had ik een mooi uitzicht op de ‘bosrand’ waarachter ergens ons huis staat. Ik was zo goed als op de helft en het ging lekker. Overmoedig geworden begon ik stiekem te berekenen hoe lang ik nog had voor de 28 kilometer lange trailrun in september van start zou gaan. Kon ik misschien toch nog meedoen?
Een paar honderd meter verder voelde ik wat opspelen in mijn lies en waren al die weinig realistische gedachten aan de trailrun meteen verdwenen. Had ik iets geforceerd? Liep ik te snel? In een langzamer tempo vervolgde ik mijn weg. Ik voelde verder niets geks meer in mijn lies. Loos alarm?
Bij het een-na-laatste rechte stuk passeerde ik een vlag. Geen finishvlag, maar eentje die elke dag gehesen wordt naast het kersenkraampje. Er stond een stevige wind die ik nu in de rug had en me de laatste meters op vleugels naar huis droeg. En dat was maar goed ook want ik was eerlijkheidshalve redelijk moe bij aankomst. Of misschien niet echt moe, doch de benen hadden wat rust nodig na de lange periode van weinig beweging.
