Ruim tien jaar geleden kocht ik op de boulevard in San Francisco een zoomlens voor op mijn Pentax spiegelreflex camera. Het was er een van een goed merk, erg goedkoop en dus zo nep als maar kon zijn. Een collega waarschuwde me ervoor dat ik een kat in de zak kocht. Zelf dacht ik daar anders over. De paar foto’s die ik op proef mocht maken zagen er goed genoeg uit, en als de lens een jaartje zou meegaan dan had ik m’n investering er allang weer uit. Dus ik kocht de lens en heb er al die jaren nooit spijt van gehad.
De laatste tijd zit ik te twijfelen of ik een nieuwe lens zou moeten aanschaffen want de SF lens begint wat kuren en slijtage te vertonen. Maar de twijfel heeft ook betrekking op de Pentax zelf. Het is niet de kwaliteit van de foto’s maar eerder dat het zo’n groot apparaat is. Vaak ben ik te laat (of te lui) om de camera voor de dag te halen bij een leuk fotomoment. En niet altijd heeft de iPhone dan voldoende zoom ter beschikking om dat te compenseren. Daarom keek ik ook rond voor een meer compacte camera die wel voldoende zoom capaciteit heeft.
Uiteindelijk heb ik gister gekozen voor een Canon Powershot SX740 HS camera met 40x optische zoon. Doorslaggevend was de goede lens, het handzame formaat, een kantelbaar display, de mogelijkheid om video op te nemen in 4K kwaliteit en een schappelijke prijs (via tweakers.net). Vandaag bezorgd en meteen mee aan de slag gegaan. Uiteraard na het downloaden en gedeeltelijk lezen van de zeer uitgebreide handleiding tijdens het opladen van de batterij.
De close up van de zwaan hierboven is de eerste foto die ik nam. Uit de losse pols door het raam van mijn werkkamer en op de automatische stand. Morgen ga ik me verder verdiepen in de vele instelmogelijkheden maar vooralsnog stelt het resultaat me niet teleur.
