Zo. De eerste nacht en dag na de operatie heb ik gehad. Gisteravond licht gegeten en wat telefoontjes gepleegd naar deze en gene. Toen al snel naar bed want ik had het wel gehad. De hele nacht verplicht om mijn rug moeten liggen omdat het niet anders kon en daardoor de meeste tijd wakker gelegen. Wel goed gerust. Het viel trouwens ook niet mee om in en uit het bed te geraken. Ondanks de medicijnen komt er best nog wel wat pijn opzetten wanneer je een verkeerde beweging maakt of kracht zet op plaatsen waar dat nu nog niet handig is.
Al met al was ik vanochtend dus alweer vroeg uit de veren om niet veel meer te kunnen doen dan (heel voorzichtig) in een luie stoel neer te ploffen en wat naar buiten te kijken. Om de zoveel tijd proberen op te staan en een stukje te lopen en dan weer terug in een andere stoel voor de broodnodige afwisseling. Omdat ik niet echt gewend ben aan het slikken van medicijnen was ik ook niet echt helder het grootste gedeelte van de ochtend. Gelukkig niet misselijk of duizelig.
In de namiddag voelde ik me in zoverre opgeknapt dat ik zin had om wat te lezen. Tot dan toe was dat beperkt gebleven bij het doorbladeren van de krant en wat tijdschriften. Nu had ik zin in een boek. Hoewel ik voornemens was te beginnen met Het vogelhuis van Eva Meijer pakte ik eerst het boek How do we look / The eye of faith van Mary Beard op. Dat bleek een verkeerde keuze. Niet omdat het boek me niet kon boeien toen ik er in begon te lezen, maar vanwege een totaal andere reden. Het was te zwaar. Als in dat het te veel gewicht had.
In m’n schoot drukte het op mijn lies of op de wonden in mijn buik. En als ik het in m’n handen hield dan moest ik net te veel kracht zetten wat ook weer tot ongewenste spanning in mijn liesstreek leidde. Dus helaas moest ik Mary alweer snel terzijde leggen en zocht ik Eva op wat me tevens weer een stukje deed lopen. En zo kom ik de dag door.
~ ~ ~