Tweet tweet hoera!
Begin deze week zag ik plots dat het icoontje in de twitter app dat nieuwe vermeldinen aangeeft een rood 1tje had. Dat is iets wat mij zelden overkomt, tenzij ik aan #blogpraat deelneem.
Gretig klikte ik op het icoontje en werd geconfronteerd met een nog grotere 1 dan in het icoontje. Twitter zelf had de moeite genomen om mij te feliciteren met het verstrijken van precies 1 jaar sinds ik (voor de zoveelste keer) een account had aangemaakt. Tweet tweet hoera!
Er werd mij, ietwat te dwingend vond ik zelf, gevraagd of ik dat met mijn volgers wilde delen. Nou nee, dat was niet het eerste wat bij me opkwam naar aanleiding van deze (heuglijke?) gebeurtenis. Ik klikte weer terug naar de standaard tijdlijn en las her en der een update of opende een link. Een kwartiertje later sloot ik de twitter app en ging verder met mijn leven.
Het bleef wel door mijn hoofd spoken. Een heel jaar alweer op twitter. Waarom eigenlijk? Haal ik er zoveel bevrediging uit? Moeilijk te zeggen. En ook misschien niet de juiste vraag. De reden dat ik vorig jaar opnieuw een account aanmaakte was om het nieuws rondom Trump wat beter te volgen. Dat stemt echter niet vrolijk. Laat staan dat je er energie of motivatie uit haalt.
Wat me vooral tegenstaat is de ongelooflijke polarisatie die er heerst in de reacties. Elke discussie ontspoort binnen de kortste keren in ordinair gescheld of gaat gepaard met bedreigingen. Iedereen voelt zich aangesproken en heeft een kort lontje. Iedereen eist genoegdoening. Iedereen heeft iets te zeggen over iedereen. Het gaat maar door. Het is daarom dat ik mijn dagelijkse dosis twitter tot een minimum beperk en veel aan me voorbij laat gaan.
Na een jaar twitter moet ik concluderen dat ik veelal vluchtig door mijn tijdlijn scroll en hooguit wat likes en/of retweets uitdeel. Heel af en toe geef ik een reactie maar denk wel twee keer na voordat ik op ‘verzend’ druk. Erg spontaan kun je het niet noemen. Komende zomervakantie ga ik eens goed nadenken of ik er nog een jaartje aan vastplak.