Vandaag werk ik thuis in verband met een bezoekje aan het ziekenhuis dat voor later in de middag staat gepland. Normaal gesproken vind ik dat ideaal om aan klussen die wat meer tijd en aandacht nodig hebben te werken. Dat gaat me deze ochtend wat minder af omdat ik voortdurend afgeleid wordt door geluiden die ik niet thuis kan brengen.
Ik weet dat ze een eind verderop begonnen zijn met de aanleg van een zonnepaneelveld, maar het geluid lijkt niet vanuit die hoek te komen. Zouden het misschien te maken kunnen hebben met de glasvezel die binnenkort naar ons huis doorgetrokken wordt? Her en der zie ik in de buurt stukjes kabel uit de berm steken daar waar ze nog een eindje onder de grond door moeten om aangesloten te kunnen worden in de meterkast. Er is echter niemand te zien bij ons in de straat.
Dan valt me op dat aan de overkant bij de biogas installatie er beweging lijkt te zijn bij de toren waar ze het groenafval verbranden of affakkelen (ik ben van de techniek niet zo op de hoogte). Er staan nu twee van die torens (schoorstenen?) waar er volgens mij altijd maar eentje heeft gestaan.
Ik pak mijn fotocamera erbij om wat beter te kunnen inzoomen en inderdaad zijn ze daar volop aan het werk in een steigerconstructie die rondom de torens is opgebouwd. Wat ze aan het doen zijn is me een raadsel, maar gelukkig weet ik nu waar het geluid vandaan komt en kan ik het een plaats geven. Zonder verdere afleiding stort ik me weer op mijn eigen werkzaamheden.
In de wachtstand:
Zevenentwintig april. Het klinkt als lichtjaren geleden. Het was de (zater)dag dat ik plots door een heftige pijn in mijn lies noodgedwongen rust moest nemen van de activiteiten waar ik op dat moment mee bezig was. Een paar dagen later bij de huisarts werd de eerste voorlopige diagnose al opgesteld, zo goed als zeker een liesbreuk. Haar advies was om voorlopig rustig aan te doen want ondanks dat er geen urgentie was om onder het mes te gaan bestond er een risico dat door een verkeerde beweging of bijzondere inspanning daaronder iets bekneld zou kunnen raken en dan was er wel spoed nodig om een en ander te verhelpen.
Dat klonk dreigend en daarom volg ik haar advies trouw op en heb al mijn lichamelijke activiteiten op een laag pitje gezet.
Enkele weken nadat ik de huisarts bezocht had kon ik terecht in het ziekenhuis om een echo te laten maken. Ik was een half uur te vroeg omdat ik me nog moest laten inschrijven maar verder had ik daar geen baat bij. Bijna een uur later dan gepland werd mijn naam omgeroepen en kon ik plaats nemen op de ligtafel waar vervolgens een flinke klodder gel in mijn liesstreek werd gesmeerd. Daarna doorliep ik de routine om enkele keren op de rug van mijn hand te blazen zodat goed te zien was hoe er onmiddelijk een zwelling in mijn lies ontstond. Er was geen ontkomen aan. Ook de foto’s lieten overduidelijk zien dat ik een liesbreuk had.
Het volgende traject zou een afspraak met de chirurg zijn. Daar ben ik vandaag geweest. We zijn inmiddels zo’n anderhalve maand verder sinds de bewuste zaterdag en ik was ondertussen toch wel ongeduldig (en zenuwachtig) geworden wanneer ik de operatie kon verwachten. Omdat er een herstelperiode is van 4 tot 6 weken lijkt het erop dat ik pas eind van de zomer weer wat aan sport kan gaan doen. Mits ik binnenkort die operatie kan ondergaan. Hoe dan ook, de Freedom Trail heb ik allang uit mijn hoofd gezet.
Bij de chirurg zelf kreeg ik vooral te horen wat de twee verschillende technieken en hun bijbehorende voor- en nadelen zijn waaruit ik mag kiezen. Dat werd kort en bondig uitgelegd en de keuze was ook snel gemaakt. Toen kwam het hoge woord eruit. De wachttijd in het ziekenhuis bedraagt momenteel tussen de 6 en 8 maanden. Ja maanden, dat had ik goed gehoord. Maar er is ook een dependance nabij en daar is de wachttijd 60 dagen.
Met die informatie voegde ik me in de wachtrij bij de balie Opnameplanning. Ook hier had ik ruimschoots de tijd om de hal van het ziekenhuis eens goed in me op te nemen voordat ik aan de beurt was. Bijkomend voordeel was dat ik inmiddels overtuigd was geraakt dat een afspraak in de dependance mijn voorkeur had. Wel was er ondertussen al een maand wachttijd bij gekomen. Niet de 60 dagen van de chirurg maar minimaal 2 tot 3 maanden was het nu geworden. En omdat we richting de vakantieperiode gingen werd me tevens uitgelegd dat ik daarom pas uiterlijk een week vantevoren bericht zou krijgen wanneer ik aan de beurt zou zijn. Het werd gebracht alsof dat erg logisch was en ik ben er verder maar niet op ingegaan. Wie weet zou dat de wachttijd alleen maar doen toenemen.
Toen ik als laatste nog een tijdje geduldig zat te wachten om ook een afspraak bij de anesthesist te maken viel me pas dat er hoog in de nok van de ziekenhuishal wat demonstratieve tekst aangebracht was. Het zorgde voor een glimlach op mijn gezicht die gaandeweg de ochtend verdwenen was. En zo verliet ik het ziekenhuis dan ook. Wetende dat ik er verder toch niet veel aan kan doen en dat dit ongemak weliswaar vervelend is maar dat ik over enkele maanden weer de dingen op kan pakken die nu min of meer verplicht even moeten blijven liggen. Er zijn ergere dingen.
