Wijziging van regels.
Het waren zoals gezegd de lovende woorden van A.F.Th. van der Heijden over Bonita Avenue die me tijdens de Boekenweek deden afwijken van de regel om dit jaar eens te proberen geen nieuwe boeken te kopen maar eerst de stapel ongelezen weg te werken. Om het voor mezelf enigszins recht te praten begon ik meteen nadat ik Satyricon had uitgelezen aan het boekenweekgeschenk en vervolgens aan het debuut van Peter Buwalda. Ik las het in één ruk uit en het beviel me enorm.
Dat smaakte naar meer.
Wat echter te doen met mijn ander voornemen? Niet alleen zou ik trachten de stapel ongelezen te reduceren, ik was ook nog eens van plan via een soort zelfverzonnen regel van boek naar boek te lezen afhankelijk van wat mij tijdens het lezen van het ene boek zoal te binnen schoot voor wat ik erna zou gaan lezen. Zie hier bijvoorbeeld wat mijn leeslijstplanning zou moeten zijn na het lezen van Pnin:
Non-fictie:
- SPQR — Mary Beard
- Geschiedenis van de Russische literatuur — Karel van het Reve
- The revolt of the masses — José Ortega y Gasset
Fictie:
- Dokter Zjivago — Boris Pasternak
Inmiddels had ik SPQR (waar ik vorig jaar zomer mee gestart was…) uitgelezen en dat had me aangezet tot Satyricon, waarbij ik al een lichte overtreding had begaan door Dokter Zjivago over te slaan. Niets hield me dus tegen om verder te gaan op het illegale pad door de planning helemaal overboord te zetten en de fonkelnieuwe ongelezen boeken op te pakken die ik aangeschaft had.
Na Bonita Avenue durfde ik echter niet aan Otmars zonen te beginnen. Ik was bang dat wanneer ik ze te kort achter elkaar zou lezen, ze zouden versmelten als één geheel in mijn herinnering. Iets dergelijks heb ik met Garp en Hotel New Hampshire van John Irving. Van sommige gebeurtenissen in die boeken kan ik me niet voor de geest halen in welke van de twee ze nu daadwerkelijk thuishoren. Dat wilde ik proberen te voorkomen bij Otmars zonen.
Daarom besloot ik A Song of Ice and Fire — [3] A Storm of Swords van George R.R. Martin eerst verder uit te lezen. Aanleiding was de start van het laatste seizoen in deze serie die we zelf niet op HBO volgen maar pas veel later op dvd aanschaffen om meestal rond de kerstperiode te binge-watchen. Hierna had ik nog steeds niet het plan om aan Otmar’s zonen te beginnen, totdat mijn oog viel op een column van Ewald Engelen in De Groene Amsterdammer.
In de sadistische seks die Johan Tromp met een Nederlandse onderzoeksjournaliste van de Financial Times heeft, weerspiegelt zich de wrede wijze waarop de multinational omgaat met zijn omgeving. Zoals Tromp de frêle Isabelle Orthel voor eigen gerief vastbindt en dagenlang naakt met een loodzware slavenketting laat rondlopen, zo misbruikt Shell het kwetsbare landschap van de Nigerdelta om maar zo veel mogelijk aandeelhouderswaarde uit de grond te persen.
Mijn interesse was gewekt.
Otmars zonen vertelt het verhaal van de jonge Shell-employé Ludwig Smit, die na een bezoek aan de illustere Johan Tromp op het Siberische eiland Sakhalin strandt in een sneeuwstorm. Juist nu, wanneer onderzoeksjournaliste Isabelle Orthel hem het deksel komt overhandigen van een beerput, begint Tromps daverende carrière in de oliebusiness te wankelen. Tromp – hedonist, alfaman, kroonprins van Shell, en in alles het tegenbeeld van Ludwig – schat zijn twee bezoekers volkomen verkeerd in.
Otmars zonen
Peter Buwalda
Uitgever: De Bezige Bij
ISBN: 9789403123004