Ik was het bijna vergeten. Een aantal weken geleden stuurde Inge me midden op de werkdag een foto door van een houten bank. Of ik die mooi vond. Het berichtje zag ik binnenkomen tijdens een vergadering dus ik keek er pas later op de dag naar. Het was een mooi bankje. Vond ik. En dat liet ik haar weten.
Nog dezelfde avond vertelde ze me, tussen de soep en aardappels, dat ze het bankje gekocht had. Op Marktplaats. We moesten het bankje zelf ophalen. In Spijkenisse. Honderdertig kilometer heen en ook weer terug. Het eerstkomende weekend kwam het er niet van en het daarop volgende weekend kwam er op het laatste moment iets tussen. Daarom was ik het ondertussen zo’n beetje vergeten. Maar Inge niet.
Deze ochtend leegde ik eerst een volle aanhangwagen met meidoorntakken bij de stortplaats zodat we voldoende ruimte voor de bank hadden en vertrokken we tegen 11 uur richting het westen. Dankzij het navigatiesysteem arriveerden we zonder problemen bij de uiterst vriendelijke verkopers die ons met spijt meteen weer zagen vertrekken aangezien ze verschillende keren aandrongen of we toch niet echt een bakkie koffie wilden drinken. We hadden echter nog meer te doen vandaag.
~ ~ ~
Toen ik later de boodschappen ging doen kwam de hagel als stenen zo hard naar beneden. De Jumbo was binnen handbereik maar ik bleef toch nog even luisteren naar de radio. Bij de Toren van Bemmel heb ik op de terugweg nog een mooi kado voor Inge gekocht die maandag jarig is. Eenmaal thuis ging de hagel over in natte sneeuw.
~ ~ ~
Geef een reactie