Na het achtuurjournaal deed ik er net iets te lang over om de TV uit te zetten. Waardoor ik in een voorproefje terechtkwam van een nieuw programma over Leonardo da Vinci. Als ik het op kon brengen om de reclamezendtijd uit te zitten zou ik veel nieuws over deze gigant uit de Renaissance te weten komen. Ik besloot dat offer te brengen.
Een klein half uur later vroeg ik me verbaasd af wat ik gezien had. Nee, ik ben geen Da Vinci expert en dus had ik enkele dingen gehoord en gezien die nieuw voor me waren. Maar het viel niet mee om door de presentator het onderwerp te zien. Overal liep deze Diederik (waarvan ik weliswaar het gezicht herkende echter zonder dat ik me voor de geest kon halen waarmee hij ook alweer bekendheid had verworven) pontificaal in beeld ontroerd te wezen en was vooral bezig met zijn eigen voetstappen in de geboortegrond van Leonardo.
“Het zou maar zo kunnen dat op de plaats waar ìk nu sta, ooit Leonardo gestaan heeft.”
“Wacht, nee, laten we nu hier afspreken dat Leonardo op deze plaats, waar ìk nu sta, gestaan heeft.”
Ik zal zeker niet ontkennen dat hij gepassioneerd was door het werk en leven van Leonardo da Vinci. Zijn kennis leek op orde. Niets mis mee. Alleen was het wel heel vaak (Dieder)ik, ik, ik terwijl wat mij betreft het heel wat meer Leonardo, Leonardo, Leonardo had behoren te zijn.
Waarschijnlijk ga ik de volgende aflevering(en) nog wel een kans geven, maar dan zonder geluid. En ondertussen pak ik het overzichtswerk Leonardo da Vinci – Sämtliche Gemälde und Zeichnungen erbij. Een ‘larger than life’ boek van 45 cm x 30 cm, en 8 cm dik. Ooit gekregen van mijn collega’s (nogmaals bedankt lieve jongens en meisjes) toen ik afscheid nam bij Philips in 2003. Al die jaren ben ik er in blijven bladeren en nog steeds kan ik er met mijn verstand niet bij dat één man zoveel heeft weten te produceren. En dan heb ik het niet over euhhh, god hoe heet die man ook alweer.
Geef een reactie