Soms heb ik een teken van boven nodig voor het laatste duwtje in de goede richting. Dat teken kan van alles zijn. Een opmerking van een collega bij de koffieautomaat, een affiche aan de rand van de snelweg of een commercial op de radio. Het maakt niet uit. Als het verband houdt met onderwerp waar ik over loop te tobben dan gebruik ik het om mijn twijfelende besluitvorming wat meer kracht bij te zetten.
Natuurlijk weet ik heus wel dat het geen goddelijke ingreep in mijn levensloop is. Het is niet meer dan selectieve perceptie. Alleen vind ik het concept van zo’n teken wat spannender. Ik ben niet gelovig of bijgelovig, maar het idee dat er in de schaduwwereld om mij heen zich wezens bevinden die volop bezig zijn mijn omgeving te voorzien van allerlei hints die ik moet zien op te sporen maakt me erg gelukkig.
Gisteren struikelde ik weer eens over zo’n typische aanwijzing.
Al langere tijd loop ik na te denken of ik me niet eens moet gaan wagen aan de zogenaamde ‘morning pages’. Wat ik er in eerste instantie van wist is dat het een schrijfoefening is die elke ochtend uitgevoerd moeten worden door drie bladzijdes vol te schrijven met alles wat er in je opkomt. Een allereerste stroom van gedachten onmiddellijk (of kort) na het ontwaken.
Een eerste teken kreeg ik een week geleden tijdens de workshop Design Thinking by Doing door Cor Noltee die vertelde hoe hij er in een opwelling mee begonnen was en hoe het hem geholpen had om een volgende stap te zetten, namelijk die van het dagelijks bloggen. Een tweede teken zag ik gister en had direct te maken met wat Cor Noltee vorige week zei over het volpennen van die drie bladzijdes per dag. Om die stroom van gedachten niet te onderbreken is het zaak snel te schrijven en dat bereik je door je pen niet van het papier op te tillen en gewoon te blijven doorschrijven. De woorden en de zinnen als een lange ketting aan elkaar rijgen.
Deze toevoeging sprak me erg aan en gister las ik er in een totaal andere context opnieuw over, en wel in Don Quichot. De brief die Sancho naar Dulcinea van El Toboso moet brengen wordt door Don Quichot in een aantekenboekje opgesteld. Onderweg dient Sancho iemand te zoeken die in staat is om het over te schrijven op briefpapier. Don Quichot waarschuwt Sancho wel om het niet door een notaris te laten doen, ‘want die gebruiken het processenhandschrift, waar zelfs de duivel geen weg mee weet’.
Achter bij het notenapparaat staat uitgelegd wat bedoeld wordt met dit processenhandschrift:
De letra procesada (of letra procesal) was de naam van een gecompliceerde schrijfwijze, zo mogelijk nog erger dan de zgn. letra cortesana, die hierin bestond dat men alle woorden aan elkaar schreef, zonder de pen van het papier te lichten, waardoor het geschrevene voor de oningewijde volkomen onleesbaar werd. De methode vond veel toepassing onder notarissen en andere lieden die van hun pen leven moesten.
En zo ben ik weer terug bij de manier om woorden aan elkaar te schrijven, door Cor Noltee vermeld als de ideale manier om de morning pages mee uit te voeren. Zal ik morgenvroeg maar eens een eerste poging wagen?
Geef een reactie