20084

Jaren geleden ging ik samen met een collega naar de dropping van parachutisten boven de Ginkelse hei. Het was voor mij de eerste keer. Ik had er veel over gehoord sinds we in Arnhem woonden, maar het was er al die tijd nog nooit van gekomen.

Al vroeg in de ochtend waren we vertrokken om zeker te zijn van een goed plekje ergens vooraan om niets te hoeven missen. In Arnhem hing er al flink wat mist en dat werd alleen maar erger. Bij de provisorisch aangelegde parkeerplaats aangekomen zagen we geen hand meer voor ogen.

Op goed geluk gingen we ergens in de berm zitten en hoopten er ’t beste van. Helaas trok de mist niet op waardoor het veel te gevaarlijk was om te springen. Tegen het middaguur besloten we naar huis te gaan. Niet veel later hoorden we op de radio dat de ergste mist was verdwenen en het luchtlandingsprogramma alsnog werd uitgevoerd.

Het jaar daarop spraken we af een nieuwe poging te wagen. Bij het ontwaken zag ik echter dat er opnieuw een dikke laag mist hing. Ik belde mijn collega en al gauw waren we het eens dat we beter konden thuisblijven. Het evenement vond zonder noemenswaardige vertraging gewoon plaats.

Weer een jaar later sloeg ik over en bezocht mijn collega samen met zijn vriendin de Ginkelse hei. Wegens dichte mist werd het ochtendprogramma afgelast. Gefrusteerd liepen ze nog wat rond voordat ze naar huis afdropen. Het vervolg laat zich raden. ’s Middags werd er gewoon gesprongen.

Sindsdien denken we er zelfs niet meer over om te gaan. Mist of geen mist. Het schijnt niet aan ons besteed te zijn. Er rest ons niets meer dan de vliegtuigen te spotten en elkaar wat foto’s of berichtjes te sturen dat we er iets van meegekregen hebben. Zo ook deze namiddag toen een stuk of zeven toestellen laag boven ons huis in vertraagd tempo kwamen overgevlogen. Een half uurtje laten zag ik ze iets verder in formatie van Huissen richting Arnhem vliegen. Het blijft een indrukwekkend gezicht. Nog mooier moet het zijn om er dan parachutisten uit te zien springen.