Referendum

Inge wilde het nieuws van acht uur zien. Daar heb je toch een app voor, probeerde ik nog maar ze was onverbiddelijk: de tv moest aan. Ik keek op de klok. Kwart voor. Zullen we nog eventjes wachten? Nee.

Met een zucht (‘een zucht geeft lucht, zei een collega vandaag’) legde ik mijn boek weg en pakte de afstandsbediening. Via het menu zocht ik contact met de digitenne, want kabel dat kennen ze hier niet in het buitengebied. Aarzelend vertoonde het beeldscherm de contouren van Matthijs van Nieuwkerk. We keken elkaar aan. Goh, de wereld draait door. Nog steeds.

Aan tafel herkenden we Ali B. met de bril van Lee Towers. Met daarnaast een nieuw gezicht. Toch niet. Het bleek Anouk te zijn, vermomd als een onbekende Nederlander. In het publiek zagen we een look-a-like van Mart Smeets. Zeker een verwijzing naar de dubbelganger van Kim Jong-un die bij de Olympische Spelen rondloopt.

We bleven gefascineerd kijken. Na een tijdje begrepen we dat het over The Voice (nog steeds?) ging. Het volk had wat kandidaten naar huis mogen sturen maar dat was niet goed gevallen bij Anouk. Wat wisten zij er nu van? Dit soort belangrijke zaken moet je niet overlaten aan mensen die er geen verstand van hebben. Ze kreeg bijval uit het publiek. De side-kick van Matthijs zei ook iets.

Er kwamen beelden voorbij van de zangeres die niet naar huis gestuurd had mogen worden. We kregen ook te zien hoe goed de andere kandidaten waren. Het leek ons inderdaad een erg moeilijke keuze waar veel vanaf hing. Ali B. sprak verzoenende woorden. Men had haar niet weggestemd. De andere deelnemers hadden simpelweg meer stemmen gekregen. Zo werkt dat blijkbaar.

Waarom wil je eigenlijk het nieuws zien? vroeg ik aan Inge. Of er al iets bekend is over de afschaffing van het raadgevend referendum. Oh, het debat daarover gaat vanavond verder om negen uur. Live te volgen via politiek.nl op internet. De tv ging weer uit en ik kon verder lezen in mijn boek.