Tijdens het ontbijt zagen we een bijzonder vogeltje in de tuin. Met de weinige kennis die we op dit gebied hebben kwamen we niet verder dan te denken dat het misschien wel een kwikstaartje kon zijn. Ik maakte een foto met mijn iPhone maar dat hielp niet veel. Het inzoomen zorgde voor teveel kwaliteitsverlies en het resultaat was een wazige vlek op een donkergroene achtergrond.
Inge stelde voor om de spiegelreflex camera erbij te pakken. Een goed idee in andere tijden, maar nu in deze dagen kort na de verhuizing waar veel spullen nog steeds ingepakt staan was het een hele uitdaging. Toen ik de camera eindelijk gevonden had was het vogeltje natuurlijk allang gevlogen. Dat bleek niet het geval te zijn. Snel verving ik de standaard lens met eentje die verder kon inzoomen en maakte een paar foto’s.
Eenmaal overgezet op de computer bleken ze qua kwaliteit niet veel onder te doen voor de eerder genomen foto met de iPhone:
Beetje overdreven natuurlijk, maar toch. Echt tevreden kon ik niet zijn.
Terwijl ik de instellingen van de camera doorliep schoot me te binnen dat ik het apparaat tijdens de verhuizing een keertje had uitgeleend. De volgende dag kreeg ik ‘m terug met de opmerking dat de foto’s erg tegenvielen. Of ik niet van mening was dat het zonde van mijn geld was geweest.
Nu ik er zo aan terug dacht vond ik het eerder zonde dat ik ‘m uitgeleend had.
Ik weet nog dat ik ook toen even naar de instellingen had gekeken zonder te zien wat het zou kunnen zijn. Want die foto’s waren echt slecht. Uiteindelijk heb ik de camera weer opgeborgen met het plan om er na de verhuizing wat meer aandacht aan te besteden wat de oorzaak zou kunnen zijn. Die tijd was nu aangebroken. Probleem was alleen dat ik de handleiding nergens kon terugvinden. Ook ergens ingepakt zonder dat ik precies wist in welke doos.
Nadat ik proefondervindelijk geconstateerd had dat het niet aan de lens kon liggen (omdat ik met verschillende lenzen hetzelfde slechte resultaat had) besloot ik om het sensorreinigingsprogramma op te starten. Het had geen merkbaar effect. Als laatste optie kon ik niets anders bedenken dan een reset te doen naar de oorspronkelijk fabrieksinstellingen. Ook dit hielp niet.
Tja, en wat doe je dan? In dit geval zat er niets anders op dan naar de fotovakhandel te fietsen. Die had snel gezien dat ondanks de reset er toch enkele instellingen niet teruggedraaid worden. Waaronder de ISO waarde. Zelfs op de stand van automatisch foto’s maken bleef die hardnekking op de hoogste waarde staan in plaats van op basis van de omstandigheden de meest optimale waarde te selecteren. Volgens de verkoper was dat logisch. Een logica die er bij mij niet inging zonder dat ik daar een punt van maakte. Tenslotte had hij mij goed geholpen.
Eenmaal thuis was de kwikstaart (want dat was het) in geen velden of wegen meer te bespeuren. En de handleiding van de camera zat in het voorste vakje van de cameratas. Dat leek me ooit wel een handige plaats.
Geef een reactie