Rondje pijnvrij:
Ondanks alle goede bedoelingen kwam het er niet meer van om op donderdag en vrijdag een stuk te wandelen. Misschien dat het daaraan lag dat ik zaterdag plots weer meer last had van mijn rug dan aan het begin van de week. De hele dag liep ik rond met een zeurende pijn onder in mijn rug die maar niet weg wilde trekken. Ik baalde als een stekker omdat ik gehoopt had op zondag weer te kunnen gaan survivaltrainen. Dat leek nu opnieuw een onhaalbaare zaak geworden.
Op zondagochtend een compleet ander beeld. Geen pijn meer. Alleen in mijn rechterzij voelde ik af en toe een steek. Niet dat ik kon gaan trainen. Maar hardlopen leek me een voor de hand liggend alternatief. Zeker omdat dit op woensdag ook al mogelijk was geweest. Alleen had ik toen in mijn enthousiasme op het laatst een ietwat te hoog tempo aangehouden. Daar kreeg ik al snel dezelfde avond nog de rekening voor gepresenteerd. Zoiets moest ik nu zien te voorkomen.
Met de handrem erop heb ik netjes een rondje gelopen van negen kilometer en helemaal nergens last van gehad. Geen pijn in mijn onderrug. Geen steken in de rechterzij. Het had misschien harder gekund, maar het was goed zo.
Ik schrijf dit laat op de avond en nog steeds voelt alles goed.
De komende week hoop ik dat het herstel zich doorzet, zodat ik op woensdag eindelijk weer kan gaan trainen bij de survivalvereniging. Dat zou dan een indicatie moeten geven hoeveel kans ik heb om in Harreveld van start te gaan. Die run is over een week. Waarschijnlijk komt het te snel maar vooralsnog wil ik nog niet opgeven. Er kan veel gebeuren in zeven dagen tijd (blijf ik mezelf voorhouden).
Geef een reactie