Met de komst van Netflix is mijn haat-liefdeverhouding met de TV ietwat complexer geworden. Plots had ik de mogelijkheid om op uiterst gebruikersvriendelijke wijze films en series te kijken wanneer het mij uitkwam. Dat wil zeggen: laat op de avond maximaal een uurtje voor het slapen gaan. Niet meer, want ik wil voorkomen dat het zogenaamde binge-watchen mij in de greep krijgt. Tenslotte had ik niet voor niets het TV kijken tot het minimale beperkt. Die luxe aan vrije tijd die daardoor beschikbaar was gekomen wil ik niet zomaar opgeven.
Dus in het weekend af en toe een film en doordeweeks een paar afleveringen van een serie. En omdat het allemaal zo makkelijk is (ten opzichte van een dvd-box) lukte het me nu eindelijk om de serie Lost helemaal af te kijken. Daarna met wisselend succes en lange tussenpozen nog een aantal andere series, zoals Homeland, Breaking Bad en House of Cards. Want soms heb ik ineens geen zin meer om voor de TV te hangen of bevalt een door anderen hogelijk geprezen serie me niet voldoende om te blijven kijken.
Zo zat ik een tijdje geleden weer eens door mijn nog-te-kijken lijst te scrollen op zoek naar iets geschikts, toen mijn Inge zei dat ik Love/Hate moest uitproberen. Die was ik al eerder tegengekomen maar halverwege de eerste aflevering alweer afgehaakt. Ik besloot het nog een tweede kans te geven. En waarom weet ik niet maar nu ben ik bijna op het eind van het laatste seizoen en al lichtelijk depressief bij de gedachte dat het komend weekend voorbij is. Gelukkig heb ik ergens gelezen dat er hoogstwaarschijnlijk een nieuwe serie aan zit te komen.
Geef een reactie