Het is mooi weer om wat klusjes buitenshuis te verrichten. Dus wordt mij vriendelijk doch dringend gevraagd het overvloedige onkruid rondom ons huis te wieden. Makkelijker gezegd dan gedaan. Na ruim een uur zwoegen heb ik al enkele vuilniszakken gevuld maar vooralsnog ziet het er niet naar uit dat de klus snel geklaard zal zijn.
Ik besluit dat het tijd is voor een korte pauze en ga op het bankje in onze voortuin zitten met een kopje koffie. Niet veel later komen er twee fietsers voorbij. De jongste, naar wat al snel blijkt de dochter van de man die haar volgt, voorop. Ze zijn in een gesprek gewikkeld waar ik midden in val bij de opmerking van de man dat zij (zijn dochter dus) wanneer haar zadel al een tijdje niet meer de juiste hoogte heeft, dit best wel aan hem mag vertellen zodat hij het kan verhelpen.
Sorry, papa. Ik weet het. Maar je bent altijd zo druk bezig met je telefoon. En ik wilde je niet storen.
Zwijgend fietsen ze verder. Ik pak een nieuwe vuilniszak.
Geef een reactie