De conference call was al halverwege toen ze plots het licht zag. Nu begrijp ik het, zei ze. Daar was ik blij om. Tot nu toe had ik het idee dat geval A aan de hand was maar we hebben elkaar verkeerd begrepen, zo vervolgde ze. En begon een heel verhaal af te steken dat maar door ging en door ging en waar geen einde aan kwam. Toch wel. Dank je, zei ik. Fijn dat we elkaar gevonden hebben in wat er daadwerkelijk nodig is om een en ander weer op de rails te krijgen. Laat me voor de zekerheid samenvatten wat jij gezegd hebt zodat we zeker weten dat we deze keer niet langs elkaar heen praten. Dat is een heel goed idee, riep ze enthousiast. En voordat ik van wal kon steken begon ze een anecdote te vertellen over hoe super (dat zei ze echt, super) het wel niet is wanneer mensen die samen moeten werken op één lijn zitten. Ja, kuchte ik bevestigend. Eindelijk kon ik aan mijn versie beginnen van wat ik dacht dat zij had gezegd. Man, wat had ik het mis. Althans volgens haar. Zelf vond ik van niet. Ook was ik van mening dat zij er geheel langs zat voor wat betreft haar interpretatie van mijn terugkoppeling over datgene wat zij uiteindelijk beschouwd had als wat er moest gebeuren nu ze ingezien had dat het niet geval A was wat er speelde. Maar het lukte me niet meer om haar dat aan het verstand te brengen want onze conference call zat er alweer op. Hoe de tijd soms voorbij vliegt.
Geef een reactie