20150210 – dinsdag

Werknemerstevredenheidsonderzoek

Wanneer we de vorige enquete hadden gehad, vroeg een nieuwe collega ons tijdens de lunch. We keken hem een beetje meewarig aan. Met zijn povere zeven dienstjaren had hij natuurlijk nog niets meegemaakt. De ploegbaas, een oude rot in het vak, ging er eens goed voor zitten. Luister jochie, zo begon hij, dit speelde zich allemaal af in de tijd van potlood en papier. Iets waarvan jij je natuurlijk geen voorstelling meer kunt maken. Iedereen moest lachen.

Niet veel later zaten we gebogen over een formulier waarbij het de kunst was om met een slechtgeslepen potlood minieme rondjes in te kleuren om aan te geven hoe tevreden wij in het algemeen en nog vaker in het bijzonder waren. Het verraderlijke zat ‘m in de meermaals vermelde waarschuwing dat iedere overtreding in de vorm van uitschieters buiten de lijntjes de gehele oefening als niet meer geldig zou classificeren. In het zweet des aanschijns van PZ probeerden wij vastberaden maar met onvaste hand zo goed en kwaad als mogelijk ons bedrijf te raten.

Ergens halverwege de ons gegunde tijd viel iemand van zijn stoel. En na afloop kregen we een appel voor de dorst. Bij de koffiehoek zag ik onze nieuwe collega terug. Hij had het doorstaan en hoorde er nu echt helemaal bij. Maar ook voor mij, die toch al eens eerder in lang vervlogen tijden zulk een onderzoek had meegemaakt, was het opnieuw een bijzondere ervaring geweest. Eentje die me nog lang zal bijblijven bedacht ik toen ik een aantekening in mijn agenda maakte. Daarna ging ik over tot de orde van de werkdag.