Misschien had je het nog niet opgemerkt, maar begin december heeft WordPress een nieuwe versie (4.1) van haar bloggersplatform uitgebracht. Zoals gewoonlijk hebben ze deze upgrade aangegrepen om tevens een nieuwe default bloglayout te introduceren: Twenty Fifteen.
Op de blog van Ernst-Jan Pfauth had ik gelezen dat hij naar deze nieuwe layout uitkijkt omdat hij Twenty Fourteen ietwat te donker van kleurstelling vindt. Dat ben ik met hem eens. Maar dat is niet waar ik het hier over wil hebben. Het gaat me om een andere opmerking van hem:
Earlier this year I ditched my handmade theme, because there just wasn’t a way to keep up with all the requirements that come with people using hundreds of different screens for accessing your blog.
I mean, I love to geek around with WordPress Themes and CSS, but doing it just as a hobby isn’t enough anymore to guarantee every visitor of my blog a good experience.
Nu kan ik niet zeggen dat ik een ‘handmade theme’ heb. Daarvoor schiet mijn kennis en vaardigheid van HTML/CSS/etc helaas tekort. Wel herken ik als enthousiast knutselaar aan de vele bloglayouts die beschikbaar zijn voor WordPress dat het zo goed als ondoenlijk is om alle bezoekers een gelijkaardige ‘look & feel’ te bieden voor een met zorg uitgekozen en geoptimaliseerde layout.
Bovendien lijkt het erop dat de ideale layout niet bestaat. Of althans voor mij verborgen blijft. Altijd is er weer een tekortkoming die ik in het beste geval met een plugin of rechtstreeks ingrijpen in de php- en css-files bijna weet weg te werken. Bijna, maar net niet helemaal. In het slechtste geval lukt het me helemaal niet en moet ik met het gebrek zien te leven. Wat ik slechts enkele dagen weet vol te houden. Totdat de groeiende ergernis me alsnog doet besluiten op zoek te gaan naar een vervangend thema waar dit storend element zich niet meer openbaart.
Maar waar een ander schoonheidsfoutje wordt geintroduceerd. En we terug zijn bij af.
Ernst-Jan heeft het opgegeven. Hij kiest er voor om genoegen te nemen met de default layouts die WordPress hem beschikbaar stelt. Ik voel er veel voor om hem in zijn voorbeeld te volgen. Daarom installeerde ik gister Twenty Fifteen.
Ik hield het fifteen minuten vol. In die tijdsspanne was het me niet gelukt om de waanzinnig grote font die gehanteerd wordt voor de ‘blockquote’ aan te passen naar een formaat dat mij meer normaal lijkt. Binnensmonds vloekend zette ik ‘Charlene’ weer terug. Tenslotte was ik haar al meer dan twee weken trouw geweest.
Toen herinnerde ik me ooit een interview gelezen te hebben met Anders Norén waarin verwezen werd naar een thema dat hij gemaakt had wat heel veel gelijkenissen zou hebben met het Twenty Fifteen thema dat rond die tijd nog in ontwikkeling was:
Norén seems to be equipped with a never-ending fountain of inspiration for new themes. His Rams theme, which bears a few similarities to the upcoming Twenty Fifteen default theme, was inspired by Dieter Rams, a German industrial designer who is well known for his innovative, unobtrusive, and timeless product design.
Misschien dat de blockquotes er wel mooier vormgegeven waren, dacht ik meteen en ging aan de slag om Rams te installeren:
Dat was gisteravond laat.
Wat zijn mijn bevindingen tot nog toe. Om te beginnen is Rams erg minimaal. Dit gaat niet alleen op voor de vormgeving, ook de instellingen zijn dat. Buiten de kleurstelling die standaard op groen staat maar wel te wijzigen is, valt er verder niets in te stellen. Oh ja, het menu kun je ook nog aanpassen. Maar dan heb je het wel gehad. Je moet het doen met wat je krijgt. En wat je krijgt heeft wel wat in mijn ogen.
De linkerzijkant laat alleen het menu zien, en wat nog belangrijker is, scrollt niet mee maar is gefixeerd. Dat vind ik erg rustgevend. Over de kleur valt te twisten maar die heb ik voorlopig zo gelaten. Vooral omdat met het wijzigen je ook de hyperlinks in de tekst van kleur laat wijzigen.
Zoals je begrijpt zien de blockquotes er naar mijn smaak wel mooi uit anders had ik deze blogpost over dit thema niet geschreven. Tegenwoordig zie je meestal dat er een verticale lijn gebruikt wordt om een blockquote te onderscheiden van de rest van de tekst. Dat is hier niet het geval. Norén heeft gekozen voor het aanhalingsteken. Mijn voorkeur zou zijn geweest om dat weg te laten, maar voorlopig laat ik het zo.
Vergeleken met het Twenty Fifteen thema staat de linker zijbalk ook echt helemaal links, waardoor zeker bij een grote scherm de aandacht naar de tekst gaat en de zijbalk min of meer verdwijnt. Ook dat vind ik te prefereren. Net zoals onder aan de blogpost standaard alle meta-data niet te zien is maar opgeroepen kan worden door op het ‘hamburger’-icoon te klikken. Opnieuw is hier gekozen om de tekst centraal te stellen.
Al met al ben ik veel meer tevreden over Rams dan over Twenty Fifteen. Ik heb er in tegenstelling tot bijna al mijn voorgaande layouts helemaal niet aan hoeven te sleutelen terwijl ik toch het idee heb dat er aan mijn wensen tegemoet is gekomen. Zou de ideale bloglayout voor mij dan toch bestaan? Of ben ik in een milde bui nu ik een paar dagen vakantie heb?
Geef een reactie