Het zal wel komen omdat ik steeds minder TV kijk, maar wanneer ik dan weer eens gegrepen word door een goede film of serie, dan vind ik het ook meteen geweldig. Neem nu Homeland. Naar aanleiding van het nieuws rondom Bowe Bergdahl herinnerde ik mij dat ik van plan was deze serie binnenkort te gaan kijken.
Al vanaf het moment dat ik voor de eerste keer de trailer van Homeland zag was ik gefascineerd naar hoe dit verhaal van een krijgsgevangene die acht jaar had vastgezeten zou worden uitgewerkt. Ik begreep dat het plot handelde rondom het gegeven dat deze Nicholas Brody ervan verdacht werd dat hij tijdens zijn gevangenschap was overgelopen en eenmaal terug in de VS misschien wel een terroristische aanslag kon plegen.
En nu was daar ineens Bowe Bergdahl. Bijna vijf jaar in handen van de Talibaan en dan nu ingezet als ruilmiddel. Het kon niet anders dan dat ik deze serie moest gaan kijken. Niet omdat ik denk dat Bergdahl een overgelopen krijgsgevangene is (hoewel ik daar gaandeweg seizoen 1 af en toe best wel aan ging twijfelen), maar voornamelijk omdat het WK voetbal is begonnen. De detectivemaand.
Zonder gekheid. Het was de hypnotiserende opening waarmee de serie elke aflevering van start gaat. De gebruikte fragmenten moet ik nog eens op mijn gemak analyseren (en niet iedereen vindt ze even geweldig), echter het gaat mij eerder om de sfeer die het geheel oproept. De mix van herkenbare beelden uit onze ‘echte’ realiteit (Reagan, 9/11, Obama) met scene’s uit de serie aangevuld met impressies uit het leven van Carrie Mathison (de andere hoofdpersoon naast Brody die we leren kennen als een geobsedeerde agente van de CIA) overgoten met schokkerige jazzmuziek bezorgt mij kippenvel. Het soort dat enerzijds alle interne alarmbellen doet afgaan waardoor je wil wegrennen van een plek des onheils en je tegelijkertijd als aan de grond genageld laat staan.
Afijn, kijk luister en huiver zelf maar…
Geef een reactie