Vandaag was het dan eindelijk zover. We (mijn stiefdochter en ikzelf) zouden meedoen aan de Zevenheuvelennacht. Een eenmalige happening waar ter ere van het 30-jarige jubileum van de Zevenheuvelenloop (15 km) een kortere editie (5 km en 10 km) georganiseerd werd op de zaterdagavond. Na het deelnemen aan de unieke combi-marathon in Winterswijk hadden we de smaak te pakken gekregen en voor ik het wist hadden we ons ingeschreven voor de 10 km.
Nu zaten we samen in de trein. Een beetje zenuwachtig voor wat ons te wachten stond (we hadden allebei door omstandigheden een niet al te goede voorbereiding gehad, en het lopen in een heuvelachtige omgeving was er helemaal bij ingeschoten) kletsten we honderduit over van alles en nog wat. Vreemd was wel dat ik het idee had dat een collega waarmee ik een hele tijd geleden een paar keer was gaan hardlopen ook in de trein was gestapt, maar nu zag ik haar niet meer. Ik was benieuwd of ze ook mee zou doen vanavond. Dan zou ze wel flink hebben moeten trainen want in de tijd dat ik met haar liep was ze niet vooruit te branden. Het was dan ook de voornaamste reden dat ik al snel besloot met een andere collega van Marketing te gaan trainen. Niet alleen iemand met veel meer conditie en ervaring waar ik me aan kon optrekken, maar ook veel gezelliger in de omgang.
Afijn, ik heb er verder tijdens de wedstrijd niet meer echt op gelet, dus ik weet niet of ze daadwerkelijk in de trein zat of dat ik het me heb ingebeeld. Aangekomen in Nijmegen werden we al snel opgenomen in de overweldigende drukte. Vanaf het station was het één lange bonte stoet van hardlopers die op weg gingen naar de verschillende vakken waaruit men kon starten al naar gelang de te verwachte eindtijd die men had doorgegeven. Zelf had ik aangegeven dat mijn streven was om de 10 km in 50 minuten te lopen, maar daar had ik nu een hard hoofd in. Ik zou al heel blij zijn wanneer ik mijn PR van 53 minuten welke ik gelopen had tijdens de Kikarun in Ede wist te evenaren.
Nadat we ons van trainingspak hadden ontdaan deden we een korte warming-up. Daarna was het wachten. We omhelsden elkaar nog een laatste keer en wensten dat we allebei een goede tijd zouden lopen maar dat het plezier van meedoen voorop stond. Toen klonk om 20.00 uur het startschot en zo’n vijf minuten later passeerden wij de startstreep waarmee de chip in onze schoenen geactiveerd werd om de netto-tijd bij te houden. Voor we het wisten hadden we de eerste kilometer achter de rug en begonnen we aan een eerste korte, niet al te steile klim.
En wat viel het mee! Zonder al teveel moeite wist ik mijn eigen tempo te blijven lopen. Tegen alle verwachting in was ik in staat om zonder noemenswaardige problemen tot aan het 6 km punt te geraken. Heel eerlijk gezegd, met de rem er op omdat ik geen idee had van het parcours. Nadat ik een bekertje energiedrank had aangenomen en het grootste gedeelte wist te vermorsen hoorde ik iemand vanuit het publiek roepen dat het vanaf hier alleen maar heuvelafwaarts ging. Dat klonk me als muziek in de oren, doch echter meteen werden we verrast door een stevig stuk omhoog waar ik bijna stil kwam te staan. Het was voor mij een teken om zeker niet al te vroeg het tempo voor de laatste kilometers op te voeren. Ik wilde niet voortijdig op moeten geven.
Uiteindelijk bleek dat gemene colletje van de eerste categorie een laatste oprisping in de race. Hierna was het inderdaad alleen maar naar beneden. Iets waar ik pas vanaf kilometer acht in begon te geloven. Ik haalde diep adem en schroefde geleidelijk het tempo op. In het groepje waar ik de meeste tijd tussen had gelopen wurmde ik me naar voren. Eens zien of ik die allemaal wist te verslaan. Dat zou een mooie afsluiter worden.
De laatste honderd meter werden toch nog zwaarder dan gedacht. Ik had me verkeken op de resterende afstand of toch teveel gegeven. De groep had ik dan wel van me af weten te schudden, maar er liep nog een man naast me die van geen opgeven wist. Dat ging mijn eer te na. Ik perste er nog een allerlaatste sprint uit en wist met teenlengte van hem te winnen. Hierna was het uitlopen, energiedrankje en medaille in ontvangst nemen en wachten tot de officiële nettotijd bekend zou worden gemaakt.
52:35 min! Alsnog een nieuw PR. En er had nog een betere tijd in gezeten indien ik het parcours vooraf wel verkend had. Dat is mijn leermoment om maar eens met een dooddoener eerste klas af te sluiten. Nu nog een mooie koers uitzoeken om deze grote woorden in daden om te zetten. Misschien de Derde Kerstdagloop? En dan maar meteen voor de 14 km gaan? Ik ga er even over nadenken.
~ ~ ~
Geef een reactie