18252

Het lijkt alsof ik de smaak te pakken heb, en dat is ook zo. Nadat nog niet zo lang geleden de Kikarun in Ede tot een goed einde was gebracht, was het op zondag (gister dus) de marathon van Winterswijk die op de agenda stond. Niet dat ik van plan was om die helemaal in mijn eentje uit te lopen (alsof ik dat überhaupt zou kunnen), maar het mooie van deze marathon is dat je ‘m als duo kan voltooien.

Hoe dat werkt? Wel heel simpel. Als duo vertrek je samen, waarbij de een start op de fiets, en de ander met rennen. Daarna is men vrij om zo vaak als men wil te wisselen tijdens de tocht. De enige afspraak is dat in de laatste kilometer de fiets aan de kant gezet wordt en dat je samen lopend aan de finish verschijnt. Er zijn allerlei scenarios denkbaar hoe je deze afstand samen denkt te kunnen overbruggen. In ons geval was de afspraak dat ik de eerste 30km op de fiets zou beginnen zodat mijn duo-partner een poging zou doen deze 30km binnen de 3 uur en 10 minuten te lopen. Dit als training voor de marathon van Amsterdam die hij in oktober van plan is te lopen. De laatste 12km kon ik dan vervolgens gaan lopen.

Om 10 uur stond ik klaar met de fiets terwijl de lopers zich verzamelden bij de start.

De marathon van Winterswijk is geen echte wedstrijd. De tocht voert door een mooi landschap waarbij minstens de helft van het traject ‘off the road’ is, en zelfs door molens, boerderijen, restaurants en campings voert. Ook loopt men via steigers over het openluchtzwembad en overlangs een steengroeve. Naast hardlopers (en fietsers dus) zijn er ook wandelaars die de route uitlopen. Er zijn verschillende rustpunten waar men wat kan drinken en eten. Er wordt zelfs alcohol geschonken.

Maar wij kwamen met een serieus doel voor ogen: de 30km moest op tijd gehaald worden. En dat is gelukt. Met de nodige aanmoedingen na de 25km waar de man met de hamer verwoede pogingen deed om roet in het eten te gooien, lukte het mijn duo-partner om buiten adem maar binnen zijn streeftijd het 30km-paaltje aan te tikken.

Nu was het mijn beurt. Blij dat ik eindelijk zelf kon gaan lopen vertrok ik natuurlijk weer eens veel te hard. Tot 3 km voor het einde kon ik het (voor mij hoge) tempo vasthouden, maar in de bebouwde kom van Winterswijk aangekomen moest ik gas terug nemen.

Bij de laatste kilometer aangekomen konden we de fiets tijdelijk inleveren, en mochten we het laatste stuk samen uitlopen. Aangemoedigd door de toeschouwers vergaten we onze pijntjes en honger om er nog een klein sprintje uit te persen. Het lukte ons echter niet meer om de man in het oranje voor ons te passeren. En hoewel het hier niet goed te zien is, kwamen we wel degelijk hand in hand over de finish. Als echte loopkameraden.

~ ~ ~

Volgend jaar staat deze bijzondere marathon gepland voor 21 september en meteen na aankomst hebben we voorgenomen om ons weer in te schrijven. Ergens kriebelt het al een beetje bij mij om misschien, heel misschien, de volledige marathon te lopen. Ik heb tenslotte nog een jaar om me voor te bereiden.

En een nieuw loopevenement staat alweer gepland. Ditmaal wat dichter bij huis, en wel in Nijmegen op 16 november. Niet de Zevenheuvelenloop want die was al volgeboekt, maar de Zevenheuvelennacht. Een alternatieve route over hetzelfde parcours op de avond voorafgaand aan de officiële wedstrijd. De Zevenheuvelennacht wordt eenmalig georganiseerd als extraatje bij het 30-jarig bestaan van de Zevenheuvelenloop en is ook korter dan de 15 km die op zondag gelopen wordt. Voor de Zevenheuvelennacht (eigenlijk avond want men start om 19:30 en 20:00 uur) kan men kiezen uit een afstand van 5 of 10 km (mijn keus).