Het boek is uit. Vluchten kan niet meer:
We can’t plead ignorance, only indifference. Those alive today are the generations that came to know better. We have the burden and the opportunity of living in the moment when the critique of factory farming broke into the popular consciousness. We are the ones of whom it will be fairly asked, ‘What did you do when you learned the truth about eating animals?’
[p.252, ‘Eating Animals’, Jonathan Safran Foer]
Ontkennen kan niet meer.
Ik weet het nu (ik wist het al).
Ga ik onverschillig zijn (blijven), of maak ik een keuze?
Uit het boek wordt mij niet helemaal duidelijk wat het beste is. Compleet stoppen met vlees en vis te eten? Of consuminderen en alleen die producten kopen welke aantoonbaar niet afkomstig zijn vanuit de bio-industrie (vee-industrie dekt de lading trouwens beter)?
Het is dan ook het punt waar ik na lezing het meeste mee blijf zitten. Is het nu een felle aanklacht tegen de vee-industrie of warme propaganda voor het vegetariër zijn?
Voorlopig kies ik voor het eerste. De beschreven dieronterende praktijken die plaatsvinden in het overgrote deel van de vee-industrie hebben me overtuigd dat ik daar geen bijdrage meer aan wil leveren. Het heeft me ook de ogen (verder) geopend dat deze industrietak ook nog eens uitermate schadelijk is voor ons milieu en onze gezondheid. We betalen met z’n allen een veel hogere prijs dan die ene euro voor de euro-knaller bij de kassa.
De keuze is dus gemaakt. Nee, ik stop niet met het eten van vlees en vis. Ja, ik stop wel met het eten van producten afkomstig uit de vee-industrie. En wanneer dit betekent dat ik geen leverancier kan vinden die mij iets kan verkopen zonder het juiste keurmerk, dan stop ik op dat moment alsnog. Dat is dan de consequentie van deze keuze. Ben ik alsnog vegetariër geworden.
Blijft over de vraag waarom dit mij zo moeilijk valt? Waarom is er zoveel voor nodig alvorens ik de stap kan maken? Ben ik zo egoïstisch? Zo gespleten dat mijn hart breekt wanneer een jong tortelduifje uit z’n nest valt maar ik niet veel later een grote kipfilet achteloos op de barbecue gooi? Schijnbaar. Misschien heeft de truc van de industrie zijn werk goed gedaan en ben ik onthecht geraakt van het stukje vlees in de supermarkt met het dier waar het ooit onderdeel van was. Ben ik het gaan zien als twee aparte entiteiten die hoegenaamd niets met elkaar gemeen hebben.
Waar zijn de jaren gebleven toen ik nog als kleine jongen mijn eerste zakgeld verdiende op een boerderij in ons dorp. Midden tussen de koeien, varkens en kippen? Toen de worst op het brood door mijn moeder gemaakt werd van een varken dat we op hadden zien groeien van big tot volwassen exemplaar. Iedere dag eieren rapen van het handvol kippen dat we hadden. En achter in de tuin een stel konijnen, waarvan er op zijn tijd eentje geslacht werd. Voorbij.
Hoe dan ook, ik ben er nog niet uit wat me zo lang heeft weerhouden om deze stap te maken en zal er de komende tijd heus wel mee bezig gaan wanneer de verleiding groot is om terug te vallen in oud gedrag. Het is tenslotte zo makkelijk. Zo goedkoop.
Maar wat is goedkoop aan een portie garnalen wanneer je weet hoeveel andere vissen tegelijkertijd als bijvangst hebben gediend en daarna als oud vuil zijn weggegooid? Het zijn deze beelden die ik voor ogen moet blijven houden om me zeker in het begin achter mijn keuze te laten staan.
Het leed achter wat ik eet. Dat moet maar eens afgelopen zijn.
~ ~ ~
TOEN OP 28 JULI
Oriëntatie – 28 juli 2012
Sommige mensen zijn de weg kwijt zonder dat ze het doorhebben. Hoe breng je ze dat aan het verstand zonder dat het al te rauw op hun dak valt? Maar, nog belangrijker, hoe zorg je er voor dat ze niet opnieuw gaan verdwalen?
~ ~ ~
Geef een reactie