Alles

Om de zoveel tijd raak ik in de ban van een schrijver. Dat is altijd al zo geweest sinds ik bewust ging lezen. Ik raakte gefascineerd door òf de schrijfstijl òf de beschreven avonturen en ging dan zoeken naar meer. Alles wilde ik dan lezen. Liefst ook nog eens zo snel mogelijk want er lagen vele titels te wachten. Het leek soms wel op een wedstrijd waarvan niemand wist dat die zich afspeelde, behalve ikzelf. Hele stukken sloeg ik over om maar in staat te zijn opnieuw een titel te kunnen afvinken en aan het volgende boek te mogen beginnen. Er speelde een soort schaamte mee dat ik pas zo laat een goede schrijver ontdekte die al zoveel geschreven had waar ik onbekend mee was. En waar anderen al van op de hoogte waren. Zo snel als mogelijk probeerde ik deze achterstand dan goed te maken.

Het gevolg was dat ik in de meeste gevallen door zoveel zo snel van dezelfde schrijver tot me te nemen dat ik er bijna misselijk van werd. Net zoals een klein kind zich helemaal ziek kan eten aan overvloedig snoepgoed wanneer het de kans krijgt. Een bijkomend effect was dat al het gelezene in de verschillende boeken door elkaar heen ging lopen. Het werd in mijn herinnering een grote brij van overlappende personages die ik met geen mogelijkheid meer kon koppelen aan het boek of avontuur waarin ze thuishoorden. Na enkele jaren gaf ik het op en vond berusting in het feit dat ik misschien wel nooit alles van eenzelfde schrijver zou kunnen lezen, zelfs al was die schrijver gestopt met schrijven of al lang geleden komen te overlijden.

Het was ook niet meer belangrijk voor me om alles te willen lezen, hoe goed die schrijver ook was en hoezeer ik ‘m ook bewonderde. Ik haalde meer voldoening uit het feit dat wat ik las door mij met de juiste aandacht gelezen werd. In plaats van sneller te lezen ging ik steeds langzamer lezen. En dat is vandaag de dag niet anders. Volgens mij heeft het niet zozeer met concentratievermogen te maken, maar meer met het feit dat ik het gelezene wil laten indalen, laten bezinken. Daarom lees ik vaak hooguit een hoofdstuk of enkele tientallen pagina’s achter elkaar, en leg dan het boek weer weg. Ik ga dan iets anders doen. In de meeste gevallen iets waarbij ik de kans krijg om nog wat na te kunnen denken over datgene wat ik zojuist gelezen heb. Met dit slakkentempo heb ik me er definitief bij neergelegd dat het aantal boeken welke ik ooit nog in mijn leven uitgelezen zal krijgen beperkt zal blijven. Maar dat stoort me geenzins. Want ik geniet en leer dubbel en dwars van alles wat ik op deze manier lees. En dat is waar het me uiteindelijk om gaat.

Is er dan geen enkele schrijver waarvan ik desondanks kan zeggen dat ik alles gelezen heb? Bij nader inzien blijkt die er wel degelijk te zijn. Ik kan zelfs zeggen dat ik zijn complete oeuvre al reeds meerdere malen heb gelezen. Al vanaf 1983, toen ik zijn eerste boek (uitgekomen in 1974) voor de eerste keer las, ben het ik het regelmatig blijven herlezen. En toen in 1991 zijn tweede boek uitkwam, heb ik me ook daar als een waarachtige fan meteen op gestort om het binnen de kortste keren gelezen te hebben. Ook dit tweede boek herlees ik nog vaak. Bij deze twee boeken is het tot nu toe gebleven.  Maar het kan zijn dat er nog een derde volgt. De schrijver leeft nog, dus alles is mogelijk.

Het betreft hier Robert M. Pirsig. En de twee boeken zijn:

• Zen and the art of motorcycle maintenance
• Lila, an inquiry into morals

Ik heb ze stukgelezen (de exemplaren die ik momenteel in bezit heb zijn niet de oorspronkelijke die ik ooit heb aangeschaft en misschien moet ik eens overwegen van beide een hardcover editie zien te bemachtigen) en ontdek er bij elke herlezing steeds weer nieuwe dingen in. Nu ik ze in mijn handen heb om er een foto van te maken voor dit blog, kan ik me niet inhouden om er alweer in te gaan bladeren en op willekeurige plaatsen te gaan lezen. Het is de stijl, het is wat hij te zeggen heeft, het is de herkenning van sommige passages waar ik me op stukgebeten heb om ze te begrijpen, het is de herinnering aan waar ik deze twee boeken overal naar toe heb gesleept om ze te kunnen lezen, het is teveel om op te noemen.

Wat ook vreemd is, is dat ik me nooit echt verdiept heb in de persoon Robert M. Pirsig zelf. Meerdere keren heb ik ‘m al eens opgezocht op Wikipedia om een linkje in eerdere blogs aan hem te wijden, maar dan las ik het verder nooit. Ook nu weer betrap ik me er op dat ik het lemma slechts vluchtig scan voordat ik het weer sluit.

Het zijn de boeken waar ik alles van wil lezen.

~ ~ ~

Mijn bijdrage voor 50books – vraag 4:
Van welke auteur lees je alles, maar dan ook alles wat uitgebracht wordt?