Omringd
Omringd door boeken. Zo simpel is het. En dat is allemaal begonnen in de stadsbibliotheek van Helmond. Daar ging ik toen ik eenmaal was toegelaten op de afdeling voor volwassenen, steevast iedere vrijdagavond en/of zaterdagochtend naar toe. Natuurlijk om een nieuwe lading leesvoer voor de komende week te verzamelen, maar vooral om uren te dwalen tussen het in mijn ogen overweldigende aanbod van boeken over de meest uiteenlopende onderwerpen. Het meest gefascineerd raakte ik door boeken waarmee ik me nooit aan de uitleenbalie zou durven vertonen. Die alleen al vanwege hun titel of kaft het schaamrood mij op de wangen deed branden. Er zat niets anders op dan een plek te zoeken in de bibliotheek zelf waar ik ze zou kunnen lezen. Onverdacht, als ware het wetenschappelijke literatuur (wat in de meeste gevallen ook zo was, maar zo ervoer ik het zeker niet) en ikzelf een vroegrijpe student die op zoek was naar nieuwe inzichten.
Al gauw had ik die plek gevonden. Helemaal aan het eind van de zaal was een doorgang voor het personeel naar waar waarschijnlijk zich kantoor- en opslagruimtes bevonden. Ook de toiletten kon je via die doorgang bereiken. Daar, juist voor de glazen deur, was in de hoek een ronde tafel geplaatst met enkele stoelen eromheen. Zelden zat hier iemand. Voor mij was het de ideale plek. Afgelegen en grotendeels aan het zicht onttrokken voor de bezoekers van de bibliotheek, en ook nog eens in een sectie waar de minder populaire rubrieken waren ondergebracht, had ik vaak het rijk alleen. Totdat ik de schaamte voorbij was en me niet meer gehinderd voelde welk boek dan ook naar huis te nemen, kon ik daar ongehinderd lezen in alles wat de Helmondse bibliotheek op voorraad had. Ik voelde me gelijk Adam die elke week weer aan de verboden vrucht kon proeven zonder dat eender welke god wraak nam.
Het was vaak onwerkelijk om door die gangen volgestouwd met kennis en creatieve uitingen te lopen en willekeurig welk boek van zijn plaats te nemen en aan die tafel te gaan zitten om jezelf te verliezen in het geschrevene. Maar niets gaf een beter gevoel om tussen het lezen door af en toe op te kijken om al die boeken te zien staan. Alsof ze stonden te wachten. Op mij. Om ook gelezen te worden. Neem je tijd, zo leken ze te fluisteren. Geniet van ons. We zijn er voor jou. Ik was jong en dacht nog alle tijd van de wereld te hebben.
Nu ben ik ouder en weet dat mijn tijd eindig is. Dat ik nooit van mijn leven, of enig leven dan ook, in staat zal zijn alle boeken te lezen die ik ooit nog zou willen lezen. Toch weerhoudt dat mij niet ervan mijzelf nog steeds te omringen met boeken. Ja, ik geef toe dat het soms deprimerend is te beseffen dat zelfs de taak om mijn eigen kleine boekverzameling helemaal uit te lezen niet zal meevallen, maar dat komt slechts zelden voor. Meestal geniet ik volop van het uitzicht op de drie dichtgepakte wanden.
Het is een rustgevende ervaring om vanuit mijn leesstoel bij het raam tijdens het lezen geregeld op te kunnen kijken en al die boeken te zien die ik over de jaren heen gekocht heb. Ze zijn me erg vertrouwd ondanks dat ik ze lang niet allen gelezen heb. Het lijkt alsof ze een soort van buffer tussen mij en de buitenwereld opwerpen. Een cocon waarin ik me terug kan trekken. Waar alles overzichtelijk is. En waar ik me inmiddels weer steeds beter kan concentreren op het lezen zelf. De stoel die ik enkele jaren geleden heb aangeschaft heeft zich gevormd naar mijn zithouding. Zelf heb ik geleerd mezelf af te sluiten van iedere vorm van afleiding tijdens het lezen. Telefoons en internet gaan uit. Klassieke muziek gaat zacht aan. Koffie en water binnen handbereik. De stoel comfortabel genoeg om enkele uren achtereen te kunnen lezen of studeren, maar net niet genoeg om in weg te doezelen. Lezen is tenslotte voor mij een serieuze bezigheid dus het moet wel een klein beetje een spartaanse aangelegenheid blijven. Onder deze omstandigheden breng ik mijn tijd het liefst door.
Mijn bijdrage voor 50books – vraag 3:
Wat is jouw favoriete plek om een boek te lezen?
Geef een reactie