Another brick…
Vandaag kreeg ik de #wot van gister onder ogen => Baksteen. En zoals zo vaak wanneer ik dit woord zie, moest ik aan een fragment uit het boek Zen and the art of motorcycle maintenance denken. Ik heb het boek (geschreven door Robert M. Pirsig) tijdens mijn middelbare schooltijd voor de eerste keer gelezen zonder er veel van te begrijpen. Het reisverslag van de vader met zoon op de motor dwars door de VS vond ik erg boeiend, maar de filosofische uitweidingen waren te hoog gegrepen. In de loop van de jaren heb ik het boek herhaaldelijk opnieuw gelezen en hoewel ik nog steeds denk dat veel mij ontgaat, heb ik toch het gevoel dat ik er elke keer weer iets van opsteek.
Een gedeelte wat ik vanaf het begin aan al erg interessant vond is waar de hoofdpersoon beschrijft hoe hij in een vorig leven les gaf in o.a. ‘creative writing’ aan een universiteit. Het valt hem op dat veel van zijn leerlingen in zijn ogen niets te zeggen hebben. Aanvankelijk wijt hij dit aan luiheid maar bij nader onderzoek lijkt het eerder dat zij op een bepaalde manier geblokkeerd raken doordat ze niet voldoende weten te focussen. Ze maken hun onderwerp te groot en komen daarom niet aan schrijven toe.
Hij haalt een voorbeeld aan waar een studente een 500-woorden opstel wil schrijven over de Verenigde Staten. Op zich zou het niet al te moeilijk moeten zijn om in 500 woorden iets over de VS te schrijven. Toch passeert de deadline zonder dat de studente iets heeft om in te leveren. Ze is flink overstuur en geeft aan dat ze vele malen begonnen is maar dat er niets uit haar vingers komt. De leraar, die navraag heeft gedaan bij collega’s, heeft een beeld bevestigd gekregen van een serieuze studente die hard werkt, maar weinig creatief is.
Allereerst weet hij niet goed hoe haar te helpen, totdat hij een ingeving krijgt. Zijn advies is om niet over de VS te schrijven, maar het dichter bij huis te houden, door bijvoorbeeld de universiteitsstad als onderwerp te nemen. Wanneer dat ook niet blijkt te werken, raadt hij haar aan nog verder in te zoomen tot de hoofdstraat van de stad. Wanneer zelfs dat haar nog niet tot schrijven aanzet raakt hij gefrustreerd en verwijt haar niet goed te kijken.
A memory came back of his own dismissal from the University for having too much to say. For every fact there is an infinity of hypotheses. The more you look the more you see.
[p.195]
Hij geeft haar een laatste tip om volledig te focussen op slechts één gebouw in de hoofdstraat. En dan ook nog alleen op de voorkant ervan. Te beginnen met de bovenste baksteen aan de linkerkant.
De eerstvolgende les levert de studente een 5000(!)-woorden werkstuk in over de voorkant van een van de gebouwen aan de hoofdstraat.
“I sat in the hamburger stand across the street,” she said, “and started writing about the first brick, and then the second brick, and then by the third brick it all started to come and I couldn’t stop.”
[p.195]
Deze voor haar nieuwe manier van kijken had haar de vrijheid gegeven om met eigen ogen te kunnen kijken. Een blokkade was weggevallen en een vloed van woorden en gedachten was losgekomen. Ze kon haar eigen unieke invulling geven en voelde zich niet langer verplicht tot het reproduceren van eerder opgedane kennis.
Wanneer ik mezelf bij tijd en wijle geblokkeerd voel tijdens het schrijven kijk ik soms naar de huizen aan de overkant en probeer te bedenken wat het verhaal achter een willekeurige baksteen is in een van de vele gevels. Het helpt altijd.
—
Mijn bijdrage voor #wot dd 10/5/2012
Wat is wot? => Write on Thursday
Deze week is het woord BAKSTEEN:
uit klei of leem gebakken steen waarmee je huizen bouwt, klinker, tichel, tichelsteen, mop.
Geef een reactie