Norwegian Wood – the movie

All we can do is watch that movie through to the end and learn something from it, but what we learn will be no help in facing the next disappointing movie that comes without warning…

OK, toegegeven. Misschien iets te zwaar aangezet, maar om nou te zeggen dat ik de film ‘Norwegian Wood’ echt goed vond. Nee. Een heleboel wel. Zoals. De jaren ’60 muziek. De dito kledij. Langdurige close-ups van de hoofdpersonen. Afgewisseld door overweldigende natuurbeelden. Dat alles prachtig belicht.
Hoe zeggen ze dat? Een cinematografisch hoogstandje. Maar voor mijn gevoel zonder bezieling. Het bleef aan de oppervlakte.

Terwijl onder de oppervlakte juist zoveel gaande is. De complexe relaties waarin hoofdpersoon Watanabe gaandeweg verstrengeld is geraakt dreigen hem te vermalen. Scheidslijnen tussen loyaliteit, vriendschap en verliefdheid lopen door elkaar of vervagen. Zonder goed ontwikkeld innerlijk kompas kost het binnenvetter Watanabe een behoorlijk lange tijd om de juiste keuzes te kunnen maken (al dan niet afgedwongen door de omstandigheden).

Sommige verhalen komen alleen goed tot hun recht in boekvorm. Voor mij is Norwegian Wood zo’n verhaal. Het ‘groeitempo’ van Watanabe is beter te volgen doordat er in het boek meer tijd voor wordt uitgetrokken. In de film is het toch meer van ‘grote stappen, snel thuis’. Ondanks de vele verstilde beelden die de suggestie (in mijn ogen) van vertraging moeten oproepen. Ik heb niet zozeer problemen met het feit dat sommige verhaallijnen niet terugkomen in de film, maar wel met deze snelle afwikkeling. Hierdoor gaat er een element van dramatiek verloren. Je kunt als kijker niet aanhaken bij de ‘Werdegang’ van Watanabe, terwijl je dat in het boek veel beter kunt. Daar werken bijvoorbeeld de passages die uitwijden over zijn geïsoleerde verblijf op de campus gedurende de vakantieperiode erg goed om een beeld te krijgen van zijn in zichzelf teruggetrokken leven.

Verder komt de diepte van zijn liefde voor zowel Naoko als Midori lang niet goed genoeg over. Daardoor komt ook de hevigheid van zijn verdriet bij het verlies van Naoko wat pathetisch over. Daar waar het in het boek volledig logisch is dat Watanabe er in zijn eentje op uit trekt om dat verlies te verwerken, valt dat in de film wat mij betreft uit de toon. En dan heb ik het boek gelezen. Ik vraag me af wat de argeloze kijker (zonder voorkennis) op sommige momenten gedacht moet hebben.

Nee, geen aanrader als het aan mij ligt. Wat niet geldt voor het boek. Daar blader ik nog regelmatig in om sommige hoofdstukken te herlezen. Vaak kom ik dan uit bij een al in een eerder blog aangehaald citaat:

“No truth can cure the sadness we feel from losing a loved one. No truth, no sincerity, no strength, no kindness, can cure that sorrow. All we can do is see that sadness through to the end and learn something from it, but what we learn will be no help in facing the next sadness that comes without warning.” p.360-361

Voor de film pleit dan weer wel dat deze regels integraal terugkwamen.

~ ~ ~

De aandachtige lezer zal opgevallen zijn dat de beginregels van dit blog een vrije invulling zijn van het citaat op pagina 360. Dat Murakami het mij moge vergeven.

Toen ik het boek deze avond na het bekijken van de film nog eens er bij pakte om wat te checken, viel er een briefje uit met o.a. volgend gedicht(?):

Eerste liefde te vroeg ontmoet
Ware liefde te laat ontdekt

Time Lies, Love Lost
Love Lies, Time Lost

Het handschrift is het mijne, maar ik kan me met geen mogelijkheid herinneren wat de reden is dat ik dit heb opgeschreven.